Æskan - 01.11.1981, Síða 13

grátandi — af því aó hann hafði verið
kallaður Nonni — og hrópaði gegnum
grátinn, svo að allir gætu heyrt að
hann kynni Faðirvorið sitt:
Faðir vor — Faðir vor — Faðir
vor! . . .
Geturðu, hyggna kona, ekki hugs-
að þér aðrar ástæður en sjálfselsku
fyrir þessu? sagði húsbóndinn.
Jón botnaði ekkert í þessum við-
ræðum; en þeim mun betur skildi
hann að húsmóðirin hafði tekið hann í
fang sér og bar hann fram í herbergi
og talaði þar við hann lengi. Að vísu
skildi hann minnst af því sem hún
spurði um og útskýrði fyrir honum; en
því betur skildi hann að hún var góð
við hann, eða vildi að minnsta kosti
vera það. Og það kom í sama stað
niður.
þetta urðu yndislegustu jólin sem
hann mundi eftir. Allir kölluðu hann
Nonna, að vísu lá við, að dálítill kurr
yrði á aðfangadagskvöldið. Hann
hafði slökkt á kertinu sínu .. , hann
átti ekki nema það eina. Og af því að
hann hafði fengið nýja vettlinga líka í
jólagjöf, fannst honum hann ekki
þurfa að njóta ánægjunnar af
hvorutveggju í einu; og langaði allt í
einu svo mikið til að geyma kertið sitt,
geyma það, þangað til jólin væru úti
— og fólkið væri aftur farið að kaila
hann Jónka. Þegar húsmóðirin sá, að
ekki logaði á kertinu, kom hún til hans
og klappaði honum á kinnina:
Hefur slokknað á kertinu þínu,
Nonni litli, sagði hún og kveikti á því.
Skömmu síðar slökkti hann á því í
annað sinn.
Þegar húsmóðirin furðaði sig á því,
að aftur væri slokknað á kertinu,
hvíslaði litla dóttir hennar að henni:
Hann slekkur á því sjálfur, mamma!
Um leið og húsmóðirin kveikti á
kertinu á ný sagði hún með nokkrum
þjósti:
Þú hefur fengið þetta kerti til þess
að láta það loga í kvöld og í nótt — til
heiðurs guðs syni.
Og þarna sat Nonni svo með vett-
lingana sína . . .. Hann bað snemma
um að lofa sér að fara að hátta; því að
hann hélt að hann mætti slökkva
Ijósið þegar hann væri háttaður. Og
hann fékk leyfi til að hátta; en Ijósið
Fjölleikahúsið var komið til
Reykjavíkur og trúðurinn
kynnir dýrin, sem eiga að leika
allskonar listir. Hann bregður
stafaspjöldum á loft, en hefur
að gamni sínu ruglað stöfun-
um í nafni dýrsins. — Hvaða
dýr er hann að kynna?
NdOra :tíVAS
fékk hann ekki að slökkva. Það átti að
standa á rúmstólpanum hans og loga
þar við höfðalagið. Hann reyndi að
halda sér vakandi; hver veit nema
hann gæti þá, þegar aðrir væru hátt-
aðir, laumast til og slökkt á kertinu
sínu. En þrátt fyrir hvað hann reyndi
þá sofnaði hann von bráðar; og þegar
hann vaknaði um morguninn var
kertið brunnið upp til agna . . . Þá grét
hann. Líka af því að honum kom í hug,
að hann hafði heyrt Rannveigu litlu,
sem var svo falleg og sem hann hafði
hugsað sér að giftast þegar hann væri
orðinn stór og ríkur, hvísla að móður
sinni: Heyrðu mamma — ég held bara
að hann Nonni sé nískur! ....
En úr því að hún hafði sagt Nonni,
var þetta alls ekki neitt slæmt, að
minnsta kosti ekki nærri eins slæmt
og ef hún hefði kallað hann Jónka. —
af því að hún hélt að hann heföi ekki
heyrt það. Og rétt áður en hann sofn-
aði hafði hún komið til hans og lofað
honum að bíta af súkkulaðikökunni
sinni. Að vísu hafði hún ekki boðið
honum að bíta aftur — þegar hún sá
hvað lítið hann beit. En það gat líka vel
verið, að hún hafi ekki tekið eftir því.
Að minnsta kosti var Jón að kjökra
bæði yfir einu og öðru samtímis því
sem hann harmaði kertið sitt. Og það
endaði með því, að þó komið væri
undir morgun og bráðum mál að fara
á fætur, þá grét hann sig í svefn aftur.
En það var óvænt sem beið hans
þegar hann kom á fætur, sár yfir því
að hafa vaknað svona seint, og fór
með nýju vettlingana sína á hönd-
unum en mætti húsbóndanum í bað-
stofustiganum — og húsbóndinn
sagði:
Sparaðu nýju vettlingana þína einn
daginn enn, Nonni litli; ég er búinn að
bera kúnum vatnið og Mundi hefur
mokað fjósið. Kysstu mig svo og
bjóddu mér gleðileg jól! . . .
Nonni lagði aftur augun og kyssti
bóndann andaktugur ískeggið.
En þetta með ,,Nonni“ hélst ekki
lengi og heldur ekki það, að aðrir
gerðu verkin hans. Húsbóndinn bar
að vísu vatnið til kúnna annan jóladag
— af því ,,að hann var svo nístandi
kaldur." En svo var úti um það. Og
þegar Jón kom einu sinni inn í bað-
stofuna nokkrum dögum síðar og
spurði, eins og úti á þekju: Jólin koma
alltaf á hverju ári, er það ekki? Þá var
honum fyrst svarað með hlátri sem
allir tóku undir og síðan bætti Mundi
við, eins og hann vildi slá fastri í eitt
skipti fyrir öll lýsingunni og nafninu:
Heyrið þið aulabárðinn! . . .Aldrei
ætlar þú að vitkast, Jónki!
Jæja, það skipti nú minnstu þótt
Mundi kallaði hann aula, fyrst hann
var það ekki; og Jón vissi að hann var
enginn auli. Fólkið mátti allt kalla
hann Jónka að jafnaði, ef hann að-
eins fengi að vera hann sjálfur á jól-
unum — vera Nonni; og að aðrir köll-
uðu hann það. En það eitt leiddist
honum, að hann var aftur farinn að
grípa sig í því að kalla guð ,,Faðir
minn á himnum" en ekki „Faðir vor",
eins og hann hét með réttu. Hann
hafði átt svo hægt með að segja
„Faðir vor" á jólunum. Þá hafði hon-
um ekki skjátlast eitt einasta skipti.
Það var þegar hann var Nonni — að
hann þurfti ekki að eiga föðurinn út af
fyrir sig. Og Nonni, það vildi hann
helst vera aftur, svo oft, svo oft! Að
minnsta kosti í hvert skipti sem jólin
kæmu. Og einhverntíma mundu þau
koma, jólin miklu, þegar guð kæmi,
ekki til þess að verða aðeins nokkra
daga og nætur, heldur kæmi til að
verða kyrr, setjast að hjá mönnunum,
eða hvernig það nú yrði — jólin, sem
aldrei taka enda.
13