Æskan - 01.06.1994, Blaðsíða 37

FRAMHALDSSAGA LESENDA:
OF VENJULEGT - EÐA...
Nú er komið að lokum sögunnar. - í 13. kafla flaug vængjaði hesturinn Gullfaxi
með þau Hlíf og Kára til galdrakarlsins Rófusar. Verkefni þeirra var að rifa hatt
og brjóta staf hans. En hann lagði fyrir þau þrautir. Gætu þau leyst þær myndi
friður rikja i heiminum. Ella breyttust þau i styttur. Að boði hans tóku þau fjóra
hluti af handahófi: Hárbursta, eitt kíló af kótelettum, vasaljós og lyklakippu.
Þau fóru inn í helli en skyndilega skall á kolniðamyrkur...
14. kafli.
„Hvað eigum við nú að gera?“
spurði Kári.
Ég sagði að við yrðum bara að
reyna að ganga áfram. Við gerðum
það en rákum okkur hvað eftir ann-
að upp undir hrufótt loftið. Loks átt-
aði ég mig:
„Kári, vasaljósið!
Ég kveikti á því í
snatri - sem betur fór!
Fyrir framan okkur var
stór hola. Ég skimaði
eftir Ijósgeislanum og
sá að við gætum ef
til vill smokrað
okkur fram hjá
holunni á mjórri
klettasyllu.
„Ég er hafmeyjan Líra. Allir sem
koma hingað verða að færa mér ein-
hverja gjöf ef þeir ætla að sleppa lif-
andi. Gjöfin verður að vera einstak-
lega góð því að snyrtileg hafmey
eins og ég þarfnast alls hins besta!“
Kári hoppaði upp af ánægju þeg-
ar hann uppgötvaði réttu gjöfina.
„Hárburstinn! Því ekki hann?!
Hún ætti að geta notað hann til
þess að greiða síða hárið sitt!“
Þetta var góð uppástunga. Við
réttum Líru burstann. Hún varð
bæði sár og ánægð. Vissulega
vildi hún hann en líka að við
slyppum ekki lifandi!
Samt sagði hún okkur
hvert við skyldum halda: í
enn einn helli!
Þegar innar dró
J heyrðum við brjál-
Kári fór á und-
an. Ég fylgdi fast á eftir. Þegar
ég var komin u.þ.b. hálfa leið
skrikaði mér fótur og ég datt
hálfvegis niður í holuna. Mértókst að
grípa í syllu. Kári teygði hönd sína
eftir minni og reyndi að draga mig
upp. En ég var of þung! Hann missti
takið svo að ég hrapaði á fleygiferð
og hann á eftir!
Gusugangur! Við höfðum lent í
vatni. Þó að það væri ískalt vorum
við heppin. Annars hefðum við skoll-
ið á klettagólfið. Við klöngruðumst
upp úr og veltum fyrir okkur hvað við
ættum að gera. Þá heyrðum við sagt
fyrir aftan okkur:
æðislegt öskur. Vió stönsuðum og
hlustuðum. Þetta var eins og í bjarn-
dýri, svo mikill var hávaðinn. Þegar
óhljóðin hættu læddumst við áfram.
Eftir nokkra stund fannst mér eins
og okkur væri veitt eftirför. Ég sneri
mér hægt við og beindi vasaljósinu
fram fyrir mig. Og viti menn, þarna
stóð risastórt bjarndýr!
„Það er ekki mjög vingjarnlegt á
svip!“ hvíslaði ég.
Við gengum hægt áfram en
greikkuðum svo sporið. Við fundum
á okkur að björninn elti. Þegar við
vorum farin að hlaupa datt Kára í
hug að gefa honum kóteletturnar.
Við hentum þeim til hans og hlupum
aftur af stað. Ég leit um öxl og sá að
hann var að gæða sér á þeim. En nú
varð að hafa hraðan á og finna út-
gönguleið. Björninn gæti farið aftur
af stað.
Um leið sá ég grilla í hurð. Ég
hljóp að henni og tók í húninn. En
hvað nú? Hún var harðlæst! Okkur
tókst ekki að opna hana hvernig
sem við reyndum.
Allt í einu fann ég eitthvað hart í
vasanum. Ég tók það upp.
„Kári, lyklarnir! Auðvitað notum
við þá.“
Við reyndum hvern lykilinn af öðr-
um og loks gekk einn að. Sameigin-
lega tókst okkur með erfiðismunum
að opna - og þeyttumst út í loftin
blá! Svo varð allt svart.
Ég opnaði augun og sá þá að ég
var komin í fjallið heima. Gullfaxi
stóð þar á beit (- hann var ekki með
vængi). Við hlið hans var Kári. Þegar
ég hafði áttað mig hrópaði ég:
„Okkur tókst það, Kári, okkur
tókst það! Nú ríkir friður á jörðu.
Þriðja heimsstyrjöldin geisar ekki.
Stafur Rófusar brotnar og hatturinn
rifnar. Við verðum ekki styttur og
Dranda breytist ekki aftur í vonda
norn og ... og ...“
„Um hvað ertu að tala? Ertu orðin
gjörsamlega rugluð?"
Þetta var Pétur bróðir minn. Hann
var kominn með stelpurnar. Ég
roðnaði örlítið og sagði:
„Æ, við Kári vorum bara að leika
okkur!“
Ég deplaði auga til Kára og lagði
af stað með systkinum mínum.
Seinna komst ég að því að meðan
allt þetta ævintýri gerðist stóð tíminn
í stað heima! Sem betur fór! En nú
hef ég áttað mig á því að enginn er
of venjulegur. Ekki einu sinni ég ...!
Sögulokin samdi Lilja Ýr Halldórsdóttir
(- sjá 5. tbl. bls. 38).
Við þökkum enn kærlega öllum þeim
sem sendu tillögur að köflum í þessa
framhaldssögu.
Æ S K A N 3 7