Skírnir - 01.12.1919, Blaðsíða 25

Skírnir] Jón Thoroddsen. 281
is um leið, senda íieirum skeytið en fjendum sínum. Hann
-er stundum miskunnarlaust keskinn eða níðskár. Hann á
og á hinn bóginn til grátgljúpa viðkvæmni, er hann yrk-
ir um börn eða barna missi, t. d. í >Vöggukvæði« sínu, er
hann notar í >Pilti og stúlku« til að túlka geðshræringar
og angurdrauma Sigríðar, er hún á í stríði við sjálfa sig
um, hvort hún eigi að fara til Möllers kaupmanns eða eigi.
Eru vísurnar eðlilegar í munni óspiltrar sveitastúlku, er
svo stóð á fyrir:
„Yizka með vexti
æ vaxi þér hjá
Veraldar vélráð
ei vinni þig á.
Svíkur hún seggi
og svæfir við glaum.
Ovörum ýtir
í örlagastraum.
Yeikur er viljinn,
og veik eru börn.
Alvaldur, alvaldur
æ sé þeim vörn“.
I beztu kvæðum sínum, bæði skopvísum og öðrum ljóðum,
hefir hann áhrif með óbrotnum lýsingum og sönnum, t. d.
í vísunni »Úr þeli þráð að spinna« eða »Vorið er komið
og grundirnar gróa«. Þótt þær séu ólíkar að efni, er
handbragðið sama. Báðar vísurnar lýsa. I »Vorið er
komið« felst skáldblærinn að eins í lýsingunni. Þar eru
engar líkingar né persónugerð, nema ef telja má til þess,
að »hæðirnar brosa«, sem hýrgar og hrífur, enginn lof-
söngur um dýrð og unað vorsins eða fjörgandi áhrif þess
á mennina. List erindisins er fólgin i því, að skáldið vel-
ur úr öll skemtilegustu auðkenni vorsins og fegurstu fjör-
spreítina og sýnir þá, er hvarvetna svo fundvís á orð og
einkenni, að hann kemst af með ótrúlega stutt mál til
svo rækilegrar lýsingar. Vér sjáum gilin og lækina »fossa
af brún«, svani á tjörnum, þresti á túnum, lömb hlaupa á
gróandi bölum og seinast blessuð börnin leika sér að skelj-