Skírnir

Árgangur

Skírnir - 01.12.1919, Blaðsíða 22

Skírnir - 01.12.1919, Blaðsíða 22
228 Jón Thoroddsen. [Skírnir fyrst var talað.« »Á, já, já; nú fer eg að skilja.« Alt er hér eðlilegt. Orðfærið er Gróu, skapgerðin er Gróu, að- ferðin er Gróu. Einmitt svona hressir hún granna sína á kjaftæði, dylgir, þreifai' fyrir sér, kveikir óþreyju og for- vitni og fær margan tóbaksbitann að sögulaunum. Og Gróa verður í liug vorum skyndilega margföld í roð- inu Vér könnumst við kvendið. Hún á heima á hverjum bæ, hefir, að minsta kosti, í seli í hverju hugskoti. Og suma skortir það til afsökunar, er hjálpar Gróu, ef til vill, nokkuð frammi fyrir dómstólnum mikla: ómegð, fá- tækt, bóndarolu og tóbaksleysi. Skáldið heíir markað hana svo vel, að vér vörum oss betur á henni eftir lesturinn. Flestir kunna nú skapferli og sögulist Gróu. Skap hennar er sem vísa, er hvert mannsbarn kann. Hún er einhver þjóðkunnasta konan, er Island á. Jón Thoroddsen veit í flestu aðdáanlega vel laun- ráð listar sinnar. Ilann kemur samt víða við, einkum í »Manni og konu«, fer þar krókótt, verður stundum skrafdrjúgt, en nær því aldrei leiðinlegur, og það þótt honum bregðist boglistin. Mjög mistekst honum einkum bónorðið Þórarins (»Maður og kona«, 22. kap.) og svör hans viðkvonfangs tillögum Sigvalda prests(Maður ogkona*, 23. kap.). Iiann verður þar daufur í dálkinn, sem stafar af svipleysi og blóðleysi þessarar liöfuðhetju skáldsins. En hann kann vel að vekja óþreyju iesenda sinna, svo að þeir vilja ólmir heyra meira, t. d. í »Pilti og stúlku*, Og hann þarf til þess hvorki ódæma né óláta. Honum duga ærslalausir hversdagsviðburðir. I »M. og k.« gengurmiklu meira á. Og höfundar Islendingasagna hafa sjálfa sig ekki minna í frammi í frásögu sinni en Jón Thoroddsen í sög- um 8ínum. Þótt hann hafi sætt áhrifum frá erlendum skáld- um, hefir hann numið margt listatak af sögum vor- um. Hann kynnir nær ávalt persónur sínar að nokkru, áður en hann segir sögur af þeim. Hann byrjar »Mann og konu«, sem sögum vorum er titt: »Maður hét Sig- valdi.« Og stöku sinnum virðist hann rita eftir þeim, t. d. er hann kveður manni hafa sýnst hvítt hagl hrjóta af
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Skírnir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skírnir
https://timarit.is/publication/59

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.