Skírnir - 01.12.1919, Side 30

236
Maðnr og kona.
[Skírnir
trú um að væru sannar, því að maðurinn var í rauninni
hinn vandaðasti til orðs og æðis.
Set eg hér þær af sögnum Einars, sem eg man; því
miður hefi eg líklega glatað einhverju, sem mamma sagði
okkur af honum. Má vera að einhver hafi gaman af að
bera það saman við sögur þær, sem Bjarni á Leiti sagði,
og athuga hvort hér sé ekki um skyldleika að ræða. Læt
eg svo Einar segja frá:
Einu sinni var maður á ferð yfir Bröttubrekku. Það
er langur fjallvegur og geysibrattur. í miðri brekkunni
vildi það slys til, að merin, sem hann teymdi undir áburði,
datt og brotnaði í henni hryggurinn. En maðurinn hafði
geysilangan göngustaf. Tók hann þá það ráð, að hann
rak stafinn inn í enda hrossins og alla ieið fram í haus —
»Og eg átti merina í mörg ár eftir þetta«.
»Það eru stærri skúturnar i útlandinu en þær, sem
danskurinn sendir hingað til hennar Flateyjar, piltar.
Eitt Indiafar var svo stórt, að það hafði 15 möstur,
og svo hásiglt, að 15 voru seglrárnar, hver upp af ann-
ari. Á hverri rá voru 15 körfur og bjó heil fjölskyldá í
hverri. Við sigluhún bjó ein fjölskylda. Þar fæddist eitt
sinn drengur. Olst hann þar upp þar til hann var 15
vetra. Þá tók hann sér ferð á hendur niður á þiifar. En
svo var leiðin löng, að hann stóð á þrítugu er hann náði
þilfari. Vitanlega kom hann við í hinum körfunum og
dvaldi iengri og skemmri tíma á hverri rá, en geysistórt
hefir skipið verið.i
»Hann er byljóttur af fjöllunum kringum hann Breiða-
fjörð, piltar. Einu sinni réri maður undir Jökli. Þá kom
svo snarpur vindgustur af Jöklinum, að tók sjóhattinn af
honum, og var hann þó bundinn undir kverk. Fauk hatt-
urinn alla leið norður að Skor, en þá kom annað storm-
kastið ofan af Skorinni ekki minna en svo, að það feykti
hattinum sömu leið til baka og setti á höfuð mér — og
eg á hattinn enn «