Skírnir - 01.12.1919, Qupperneq 57

Skírnir]
Færeysk þjóðernisbarátta.
263
borið fram dötter, sumstaðar þó dotter og enn ann-
arstaðar sem í íslenzku. Hammershaimb lét fornmálið
skera hér úr og tók upp ritháttinn d ó 11 i r. Til íslenzks
ei svarar i sumum bygðum oí (oj; bein frb. bojn) en í
Bumum aí (= ísl. æ; bein frb bæn). Ritháttur sem b a j n
myndi koma þeim kynlega fyrir sjónir, sem sjálfir segja
bojn. Hammershaimb tók það ráð að rita bein sem í
fornmálinu.
Yfirleitt var meginregla Hammershaimbs sú, að laga
ritháttinn eftir uppruna, að svo miklu leyti sem málið
leyfði. í því efni fór hann sennilega fulllangt. Því verð-
ur ekki neitað, að fyrir Færeyinga er stafsetning Hamm-
ershaimbs æði örðug að nema. Hvað eftir annað verða
þeir i riti að gera mun á hljóðum, sem fallin eru saman
í mæltu máli. Samt hafa þeir haldið fast við hana til
þessa dags, og er ekki ástæða til annars en að fagna því
fyrir íslendinga, þvi að með því móti hefir færeyskt ritmál
færst margfalt nær íslenzku. Fæstir munu t. d. skilja
þetta erindi eins og Lyngbye skrifar það:
Greáni beár Gudli eav Haji
Braa han sujnun Brandi eáv Raji,
Sjúrur vann eáv Ormurin, (!)
0 Greáni beár Gudli eáv Haji.
Hammershaimb ritar erindið svo:
Grani bar gullið af heiði, •
brá hann sínum brandi af reiði,
Sjúrður vann af orminum,
[og] Grani bar guilið af heiði.
Ritháttur Hammershaimbs hefir og þann kost í för
reeð sér, að ef Færeyingar eru vanir að lesa sitt eigið
Mál þannig stafsett, eiga þeir tiltölulega hægt með að
lesa íslenzku forna og nýja.
Hammershaimb ferðaðist þriðja sinni i Færeyjum 1853
°g gaf út tvö merkisrit skömmu eftir það. Annað var
færeysk málfræði, sem prentuð var í Annaler for
nordisk oldkyndighed 1854. Þær tilraunir, sem áður höfðu
verið gerðar til að semja slíkt rit, voru harla ófullkomn-