Skírnir - 01.01.1935, Page 48
Matthías Jochumsson.
Ræða frá 1913.
Eftir Guðm. Finnbogason.
Af öllum núlifandi íslendingum hygg eg að þér hafi
oftast verið haldið heiðurssamsæti. Flestir af þeim, sem
hér eru í kvöld, hafa átt því láni að fagna að lyfta glasi
fyrir þér, og sumir oft. Við slík tækifæri hefir þér verið
sagt í löngum ræðum, hvers vegna mönnum þykir svona
vænt um þig, og eg ætla ekki að endurtaka það, sem aðr-
ir hafa sagt, en að eins geta þess, að eg er alveg á sama
máli og þeir, sem mest hafa lofað þig. En eg má minn-
ast á lítið atvik, sem þú ert ef til vill búinn að gleyma,
en mér er ógleymanlegt. Fyrir tíu árum riðum við einn
vetrardag frá Akureyri inn að Grund. Þú reiðst á gamla
Grána þínum. Okkur varð skrafdrjúgt. Allt í einu vissi
eg ekki fyrri til en Gráni stakkst á hausinn með þig og
þú af baki. Það var eins og væri rekinn í mig hnífurinn.
Eg hélt að þú hefðir stórskaðað þig. En þér varð ekki
meira um en það, að þú hélzt áfram samtalinu meðan þú
varst að komast á fætur og fara á bak aftur. Eg vildi
hafa hestaskifti við þig, því að eg var dauðhræddur um
líf þitt á þessari bikkju, en við það var ekki komandi.
„Hann er orðinn gamall og fótfúinn, en eg er þessu svo
vanur“, sagðir þú. Þá gekkstu alveg fram af mér. Fyrr
mátti nú vera hnellinn karl um sjötugt, að fá aðra eins
skrokkskjóðu og taka varla eftir henni. En sú óprúttni
um sjálfan sig og sú sálarró, að ríða rólegur á hesti, sem
þá og þegar lá á nösunum. En því lengur sem eg horfði á