Skírnir - 01.01.1935, Page 182

180
Hallmundarkviða.
[Skírnir
þó ef ,ek þangat kæma,
þrekrammr við hlynglamma.
Várum allir saman í húmsheimi, hugða ek því svá
er dugði vallbingr1, vér nutum þeirra verka; undr er,
hví grvareitrhríðin- mundi þó heita3 mér, ef ek kæma
þangat, þrekrammr við hlynglamma4.
1) eg sá fyrir því, að vallbingr = jarðsængin, jarð-
arfylgsnin, dugði; 2) qrvar eitr: eldur; prvareitrhríð-
in: eldhríðin; 3) hita; 4) hlynglammi: eldur; þrek-
rammr við hlynglamma, þ. e. þó að eg þoli vel eld.
9. Dauðan mér frá morði,
mun ván ara kvánar,
handan hrímnis kindar
hárskeggjaðan báru;
en steinngkkva styrkvan
stafns plóglimum gröfnum,
járni fáðan Aurni,
:|: auðkenndan réð ek senda :|:.
Báru mér dauðan hárskeggjaðan hrímnis kindar1
handan frá morði; mun ván ara kvánar2; en ek réð
senda Aurni styrkvan járni fáðan steinnpkkva, auð-
kenndan grpfnum stafns plóglimum.3
1) Mér var færður dauður gráskeggjaður jötunn; -
2) örn; hann kemur þegar mannfall er; 3) með út-
skornu (úthöggnu) stefni; plóglimar munu vera brand-
arnir á nökkvanum; þe.ir minna á plóg og stefnið klýfur
sjóinn eins og plógurinn moldina.
10. Sterkr, kveða illt at einu
oss við þann at senna,
Þórr veldr flotna fári;
felldr er sá, er jgklum eldir;
þverrðr er áttbogi urðar,
,ek fer gneppr af nekkvi
niðr í Surts ens svarta
:|: sveit í eld enn heital :]: