Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1899, Síða 48

völl leiðin gegnum skóg, sem í fyrstu var greið-
fær og grænn, eins og vorskógur, en sem nú tók
iið gerast margfaldur og myrkur eins og sum-
arskógur; sum litlu trjánna, sem árla höfðu bar-
að, voru jafnvel farin að verða brúnlit.
Miðaldra maðurinn fór ekki einn síns liðs:
það var með lionum kona, á að giska á afdur við
liann, sem var konan hans; og þau áttu börn,
sem einnig og voru með í förinni. Þau fylgdust
öll iið í skóginum og hjuggu niður trjen, og
ruddu sjer veg áfram, gegnum limið og laufin,
sem fallin voru, og báru bagga sína og strituðu
mikið.
Stundum komu þau að löngum, skrúðgræn-
um skógargöngum, er lágu inn i enn dimmari
skc'ig, og þá voru þau vís að heyra álengdar raust,
er hrói'iiði: ,,Faðir, faðir, lijei'ha er eitt barn enn!
Bidd’ eptir mjer!“ Og á einu vetfangi gát\i þau
að líta dálítið peð koma tifandi í áttina til
þeirra og smástækkaði það eptir því, sem nær
di-i’). Þegar það var búið að ná þeim, þyrptust
þau öll hringinn í kringum það, og kvsstu það
og fögnuðu því; aö því búnu hjelt allur liópur-
inn áfram leiðar sinnar.
Stundum komu þau að vegamótum, þar sem
margar skógarbrautir runnu saman, og þá námu
þau öll staðar, og eitt barnið sagði: „Faöir, jeg
ætln að fara í siglingar", ogannaðsagði: „Faðir,
jeg ætla að fara til Indlands", og enn annað
sagði: „Faðir minn, jeg ætla að fara að freista
hamingjunnar hvar sem jeg get“, og enn annað:
„Faöir, jeg ætla til guðs!" Svo eptir að hafa
fellt möi'g tár að skilnaði, fóru þau eitt og eitt
sjer niður eptir þessum skógarbrautum, sína
leiðina hvert, og barnið, sem fór til guðs, leið á