Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1908, Qupperneq 101

ALMANAK 1908.
77
sem stóðu af hárinu á henni, eins og rafmagns gneistar, í
hvert sinn sem hún strauk um þaö höndunum. Á end-
anum lagöist eg fyrir, en undireins og eg lagði höfuöið á
koddann, þá fann eg eitthvað kvikt detta ofan á fæturna á
mér. Kötturínn var kominn aftur. Eg reyndi að reka
hana burt, en hún kom aftur og aftur, þangað til eg gafst
upp viö hana, og sofnaði með þennan kynlega laxmann
hjá mér, eins og áður. En nú svaf eg illa við kynlega og
vonda drauma.
Hafið þið reynt það nokkurn tíma, að einhver hugsun
sezt að ykkur svo, að einhver einn heimskulegur þanki
hefir tökin á heilanum — hugsun hálfvitfirringsleg, sem
læsir sig um hugann, grípur sinnið hörkutökum, og vex
og þróast, þó að bæði skynsemi og vilji sporni á móti.
Þetta stríddi þungt á mig næstu daga eftir að þessi at-
burður gerðist. Ekld bar til tiðinda, annað en það, að
kveldið eftir, þegar eg kom heim, þá sá eg að Linda stóð
úti á svölunum, sínum megin við milligerðina. Við hjöl-
uðum saman um stund í rökkurskímunni, en jafnskjótt og
eg var háttaður, þá kom guli kötturinn og hreiðraði um
sig í rúminu hjá mér og lá þar til morguns. Nú vissi eg
hver átti hann, því að það sama kveld minntist eg á hann
við Lindu, og þá sagði hún: ,,Ójá, kötturinn minn; alveg
er hann eins og gerður úr gulli, finnst þér ekki ?“ Þó
ekkert merkilegt kæmi fyrir, þá fylltist eg smám saman
ugg og ótta, fyrst eins og geig, sem hvarflaði að stöku
sinnum, síðan ofboði, sem sótti á mig þangað til eg gat
ekki við mig ráðið, þannig að eg á endanum þóttist sjá
það sem í rauninni var öldungis ómögulegt að sjá, “
,,Nú, það er auðséð hvernig þetta fer, “ mælti unga
Stúlkan, sem talað liafði í bvrjun sögunnar.
,,Linda og kötturinn voru eip. og sama veran. “
8