Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1942, Blaðsíða 66

64
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
Halldór flutti til landnámsins næsta vor
(1881), og festi bú í félagi með Skúla bróðir sínum
og höfðu þeir félagsbú fram yfir aldamót, skiftu
þá með sér; höfðu þeir unnið saman í 25 ár með
þeim einingar anda og dugnaði sem fátíður er í
sögu íslendinga. Þeir bygðu upp jarðirnar með
myndarskap og færðu út kvíarnar og urðu stór-
efna menn og höfðingjar í héraði.
Síðla sumars 1881 brá Halldór sér til Winnipeg
fótgangandi, sem er um 100 mílur, því hann hafði
skilið hjarta sitt eftir í borginni og þann 9. sept.
giftist hann heitmey sinni, Sigriði Jónasdóttur
Árnasonar frá Bjarnastöðum í Axarfirði, fædd 15.
apríl 1858. Var hún systir þeirra bræðra Jóns og
Sigurðar Landy, er vel voru kunnir í fortíðar
sögu íslendinga hér. Eftir brúðkaupið hélt Hall-
dór heim, enn fótgangandi, sótti uxa sína, keyrði
á þeim til Portage la Prairie og mætti þar brúði
sinni. Keyrðu þau heim á akneytunum og settust
að búi sínu i hinu fagra og friðsæla umhverfi, sem
guð hafði geymt þeim gegnum aldirnar. Sigríður
var sköruleg kona, dugleg og framsýn. Hún dó
22. júní 1930.
Halldór var röskur meðalmaður á vöxt, kvik-
ur á fæti til elliára, höfðinglegur í sjón og höfð-
ingi heim að sækja, hann var jafnan glaður og
gunnreifur og hafði nautn af að tala um æfintýri
fortíðarinnar. Hófsmaður var hann í öllu tilliti.
Bindindismaður var hann ekki, en neytti víns og
veitti það með þeirri snyrtimensku og hófsemi,
sem í frásögur er færandi; í klæðaburði og öllu
tilliti var hann hinn mesti snyrtimaður, og í flokki
manna hvar sem hann var vakti hann sérstakt at-
hygli. Halldór var vandur að virðingu sinni og
mat manndóm og karlmensku og drenglund að
verðleikum og styrkti góð félagsmál, en framgjarn
var hann ekki til metorða og sótti ekki eftir hóli
manni eða hinum æðsta sess. Hann starfið í kyr-