Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1935, Síða 75

77
hjálparhönd. En hún var yfirlætislaus og kærSi sig
ekki um aö það væri í hámælum haft, sem hún
gerði öðrum til hjálpar, og þess vegna lá margt aí
pví í þagnargildi. En þeir eru margir, sem minnast
hennar með hjartfólgnu þakklæti fyrir hjálparhönd-
ina hlýju, sem hún rétti þeim. Allir, sem nokkuð
kyntu'st henni, dáðust að höfðingskap hennar og
hjartagæzku, og báru djúpa og einlæga virðingii
fyrir henni. Hún vildi öllum gott gera, og allir
höfðu gott af því, að kynnast henni. Og ekki má
gleyma að geta þess, að íiún var alla æfi mikil trú-
kona. — Æfikvöld hennar var friðsælt og bjart. Og
hún undi sér meðal bóka og blóma og barnanna
sinna. Hún var hjá dóttur sinni, Sigurveigu, síð-
ustu árin. Þær Elín og Sigþrúður áttu heima
skamt frá hennar húsi, og komu til hennar á
hverjum degi, til þess að tala við hana og gleðja
hana á allar lundir. “Dætur mínar bera niig á
höndum sér”, sagði hún einu sinni við þann, sem
skrifar iþessar línur. Margur dáðist líka að því,
hvað dætur hennar voru henni góðar og elskulegar;
það var eins og hugsanir þeirra snerust aðallega
um það eitt, að annast hana sem bezt og gleðja
hana á allan hátt. Sjálf var hún góð og ástrík
móðir. Hún var frábærlega trygglynd og vinföst,
og kunni vel að meta sanna trygð og hreina vin-
áttu. — Hennar verður ávalt minst af ættingjum
hennar og vinum. Æfistarf liennar var mikið og
göfu'gt, og hún gaf svo fagurt eftirdæmi, að mikið
má af því læra.
Vinur hennar, séra Haraldur Sigmar, hefir skrif-
að um hana eftirfylgjandi grein:
“Kristín Jackson stóð mjög framarlega í röð ís-
lenzkra ágætiskvenna. Hún var fríð sýnum og
myndarleg á velli. Ávalt var svipurinn góðlegur,
og oftast var hún brosandi. Enda var hún geðgóð
og rólynd. Að sönnu kyntist eg henni ekki. fyr en
nokkru eftir aldamót, og var hún þá orðin nokkuð
öldruð, þó ung væri í anda. En frá því, að eg
fyrst kyntist fjölskyldunni, árið 1908, hefi eg ávalt,