Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 13

Þannig þekktu þeir Guð sinn
— gömlu mennirnir
Á reisulegu óðalssetri í Mið-Englandi 'bjó íyrir
löngu síðan sanntrúaður eldri inaður. Hann átti
son, einan 'barna. Og þessi sonur var ekki aðeins
stöðug uppspretta af gleði fyrir föðurinn heldur
alla sem wnnu á óðalssetrinu.
Einn dag, þegar sonurinn hafði farið í langt
ferðalag, koni ungur maður sem gestur á heimilið.
Eaðir Iþessa unga manns og óðatebóndinn voru
vinir, og Ihann tó'k þvú vel á móti syni vinar
síns. í samræðum þeim, er hófust á milli þeirra,
viðhafði ungi maðurinn óvarleg orð um Guð.
Þegar öildungurinn heyrði Iþetta, aðvaraði hann
unga manninn með svofeldum orðum:
— Vinur miinn, ertu ekki 'hræddur við þaö að
óvirða Guð með því að tala svona gálauslega um
nafn hans?
— Ég þekki e'ldki Guð, sagði ungi maðurinn, um
•leið og hann yppti öxlum kæruUeysislega. — Eg
iief aldrei séð hann.
Við þessu svari unga mannsins, þagði gamli mað-
nrinn — um sinn. Síðan sveigði liann umræður
þeirra að íiðru efni, og lét sem ekkert hefði horið
á milli.
Að lítiili stundu lliðinni, hauð heimilisfaðirinn
unga manninum að sýna honum óðalið. Hainn þá það.
Þeir gengu fyrst um trjágarðinn, því næst gengu
þeir kringum höfuðbyggingarnar. Loks gengu þeir
inn í aðal'bygginguna. í einni stofunni, sem þeir
komu í, veitli ungi maðurinn málverki einu mikla
athygli, er þar var á áberandi stað. Gat ungi mað-
urinn ekki orða hundizt, en lét hrifningu sína í
ljós með fleygum orðum.
— Sá maður, sem málað hefur þessa mynd,
hlýtur að vera snillingur, sagði ungi maðurinn.
— Það er sonur minn, sem hefur málað hana,
svaraði öldungurinn.
-— Þá fer ekki hjá því að sonur yðar er skarp-
gáfaður listamaður, sagði gesturinn.
Þeir gengu út úr húsinu og héldu áfram að
ganga um trjágarðinn. Og nú komu þeir á stað,
er þeir höfðu ek'ki komið áður. Þegar ungi maður-
inn sá alla þá blómafegurð sem þar var, dásamaði
hann fegurðina og stílinn og skipulagninguna, eem
var þar á öllu.
— Hver hefur skipulagt þetta hérna? spurði
gesturinn.
— Það hefur sonur minn gert. 'Hugsun hans og
hönd hefur gert þetta allt. Frá minnstu gróðursetn-
ingunni til hinnar stærstu og fegurstu er hans verk,
sagði faðirinn með aðdáuin í orðunum.
— Er það mögiílegt? Hann má vera meira en
lítill snillingur, verð ég að segja.
Þeir héldu skemmtigöngunni áfram. Og miklu
lengra inni í garðinum koma þeir að litlu, rauð-
ináluðu búsii, þar sem hópur glaðra barna lék
sér. Hér varð undrun gestsins kannáki aillra mest,
er liann spurði hverju [xvtta eætti.
— Þetta er hugmynd og verk sonar iráns einn-
ig. Hér hefur hann komið á fót litlu barnaheimili
fyrir fátæk og foreldrálaus hörn. Hann sér þeim
fyrir ókeypis kennslu og sér að öllu leyti um
uppeldi iþeirra, og vandar allt þannig, að börnin,
Iþegar þau vaxa, geti orðið nýtir og sannir þjóð-
félagsþegnar.
— En ’hvað þér Ihljótið að vera hamingjusamur
maður, að eiga slíkan son, sagði ungi maðurinn
mjög hrærður!
— Hvernig getið þér vitað að sonur minn er
góður sonur?
— Vegna þess að ég hef séð verk hans. Hann
hlýtur að vera af’burða hæfileikum húiinn og eftir
því góður maður, ef hann liefur skijnilagt a'llt
þetta og framkvæmt það, sem við höfum séð.
,— En þér hafið aildrei séð hann, sagði öldungurinn.
— Nei. 'En ég get þekkt hann eigi að siður,
13