Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 8

til, sem hafði meiri áhrif í öllum heimi en nokkur
önnur. Samt sem áður þekkti ég ákaflega lítið til
þessarar bókar. Það var Biblían. Ég var alls ekki
maður trúhneigður. En mér hauð í grun hvílíkt verð-
mæti Biblían væri. Bók þessa keypti ég og lagði
hana niður í ferðatöskur m'ínar.
Nú átti ég 66 bækur í einni bók. Þetta var eins og
ég hefði tekið með mér heilt bókasafn. Ég varpaði
þeirri hugsun fyrir borð, að Biiblían væri allt öðru
vísi en aðrar bækur. Bók þessa skyldi ég því taka
rétt eins og hverja aðra bók, og ákvað því að byrja
á upphafi hennar og lesa hana svo til enda. Þegar
fyrsta kvöldið mitt í herskálanum settist ég á
rúmstokkinn minn, tók Bibiiuna mér í hönd og
hóf lesturinn.
Það hafði ekki hvarflað að mér hvílika atliygli
það vekti hjá herdeildinni að sjá ungan mann taka
Biblíuna og fara að lesa hana, -sökkva sér niður í
efni hennar. Félagar mínir vissu ekki hvað þeir
áttu að halda um mig. Og því heldur var undrunin
meiri, sem þeir höfðu reiður á því, að ég var tal-
inn drykkfeldur nokkuð. Þegar það svo bættist við,
að ég var blótsamur í tneira lagi, svo að það vakti
öðrum óhiug, þá láttu ‘félagar mínir enn bágra með það
að ná þráðnunum saman. En samt Jas ég Biblíuna.
Bihlían var fyrsta 'bókin, sem ég hafði lesið og
ekki talaði neitt til skynseminnar eða mannvitsins.
Ég hugsaði um það — en fékk þó ekki svar við því
— í hvaða bókaflokk ég gæti sett Biblíuna. Ekki
var hún sagnfræði. Ekki heimspeki. Bkki skáldskap-
ur né goðafræði. Þetta var þrálátt og erfitt við-
fangsefni. En ákvörðunin var tekin: Ég skal lesa
Bókina!
Á níu mánuðum ihafði ég lesið frá fyrsta kafla
í fyrstu bók Móse og að síðasta kafla í Jobsbók,
að báðum köflum meðtöldum. Allan þennan tíma,
er ég ihafði lesið Biblíuna með íhugun, fyrir aug-
um allra félaga minna, kom ekki einn einasti trú-
aður maður fram í dagsljósið til þess að hjálpa mér
að skilja það sem ég var að lesa. Heyrið þið hvað
ég er að segja, ek’ki einn einasti í þessum fjölmenna
hóp manna virtist geta eða vilja reyna að leiðbeina
imér til lifandi trúar á Guð! Furðulegt! Og ég 'bæti
við: Á tuttugu og fjórum æviárum mínum hafði
ég aldrei mætt einurn einasta manni, sem gert hafði
miinnstu tilraun til Iþess að skilja livað það væri að
endurfæðast!
Ég kynnist heimi Bíblíunnar.
Ég var í hinu dýpsta andlegu myrkri. Enginn
getur hugsað sér meira myrkur. Þegar ég stend
þarna á vegi í þrúgandi myrkri til allra átta, kemur
ungur hermaður til mín einn dag. Maður þessi var
ekki frelsaður, en hafði forvitniiegan áliuga á spá-
dómum Bibliunnar. Ungi maðurinn spurði mig,
hvort ég vildi koma með sér næsta sunnudag til
ákveðins staðar, siem hann hafði fundið. Mér
bauð strax í grun, að 'hér hlyti að vera um trúar-
lega hluti að ræða, og svaraði óðara, að ég hefði
engan áhuga á trúmáium. Eigi að síður bætti ég við,
að þó vildi ég gjarnan fara með honum, aðeins
sem áhorfandi, þar sem ég hefði ekkert annað fyrir
stafni.
Þannig atvikaðist það, að ég kom í fyrsta skipti
á ævi minni á kristilega samkomu. Og það reynd-
ist vera hjá (Hvítasunnumönnum. Ég var æfður í
því að gagnrýna menn og máléfni. Og þarna sat ég
fullur af efasemdum og yggldri gagnrýni, og álykt-
aði með sjálfum mér, að predikarinn vissi ekkert
hvað hann væri að tala um.
Ræðumaður tók texta sinn frá 6. kafla Jesaja,
5. versi: „Vei mér það er úti um mig! því að ég
er maður, sem hef óhreinar varir og bý meðal fólks
sem hefur óhreinar varir.“ Spámaðurinn sá engil,
sem flaug að altarinu og rétti fram töng og tók
þar glóandi stein og snart varir spámannsins með
honum, og sagði við liann: „Sjá þessi hefur snortið
varir þínar, misgjörð þ'ín er burttekin og friðþægt
er fyrir synd þína.“ Það var alveg eins og ég
heyrði raust Drottins tala til mín: „Hvern skal ég
senda? Hver vill vera erindreki vor?“ Predikarinn
vissi sannarlega um liivað hann var að tala. Hann
hrærðist í Gamla testamentinu. Þar gekk liann á
vit fjölmargra Iielgra manna. Alit var þetta svo
skýrt og lifandi fyrir ræðumanninum, að það var
eins og hann hefði mætt þessum mönnum þennan
dag og rætt við þá.
í lok ræðu sinnar kallaði hann þetta tilboð út
yfir áheyrendur sína: „Sé einhver hér viðstaddur
í dag, sem vill eignast þessa innlifun, þá rétti hann
upp hönd sína til merkis um það.“ Ég varð gram-
ur, næstum því reiður: Uver skyldi fá mig til þess
að rétta upp hönd mína í kirkju! Það varð djúp
þögn. Hvergi heyrðist hið minnsta h'ljóð eða órói.
Allir sátu með lokuð augu. Tvær raddir tóku að
8