Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 25

Einn morgun, er hann hafði hafið hænina, þann
dag, var hann fyrir utan sumaribústaðinn. Hann bað
upphátt. Allt i einu leggst ólýsanlegur friður og
kyrrð yfir umhverfið. Allur Likami Bredesens var
spenntur til hins ýtrasta. Hann hafði það á lil-
finningunni að sál hans væri að opna sig fyrir
opinberun frá Guði. Hann Ihætti bæninni og hugs-
aði, þegar hann hóf bænina aftur, — skeði það.
Dásamleg hljóð og sælutilfinning altóku raddbönd
hans og eitthvað skapaðist innra með honum, líkast
sem lind streymdi fram. Með straumnum fylgdu
framandi orð, sem fóru út og yfir varir hans.
Ekkert skildi hann af 'þessum orðum. Furðu lost-
inn, forvitinn og spyrjandi hljóp hann frá sumar-
’bústað sínum niður hlíðina.
Allan tímann talaði hann framandi tungumál.
Hann talaði hátt. Við fjallsræturnar var lítið þorp.
í útjaðri þess var lítið hús. Á tröppunum sat
gamall maður. Séra Bredesen hélt áfram að tala,
Létt og eðlilega framandi tungutali. Undrun prests-
ins nær ihámarki, er hann sér að gamli maðurinn
svarar tungutalinu, á iþví máli, sem hann skilur
ekkert í! Bredesen stoppar tungutalið og spyr þenn-
an gamla mann, livað sé hér að ske. „Nú þú ert
að taila pólsku, móðurmálið mitt.“ „Talaði ég
pólsku?“ „Já, hvernig gelurðu talað pólsku nema
þú skiljir málið?“ Svarið var yfirnáttúrlegt lungu-
tal: „Það mun verða á hinum efstu dögum, segir
Guð, að ég mun úthella af Anda minum yfir allt
hold.“ „Þannig er tungutalið til tákns, fyrir hinn
vantrúaða.“
Frú Rutth Peale hélt áfram: Séra Bredesen tók
þátt í morgunverði, og á eftir fór fram Guðsþjónusta
í einu af gistihúsum New York Iborgar. Fyrir utan
(borðsalinn hafði hann látið liatt sinn á stóJ. Er
þessari eamkundu var ldkið, og hann var á leið út
þá var hatturinn elkki á stólnum, heldur sat þar
ung kona. „Afsakið — hafið — iþér — séð —
hattinn minn?“ Unga konan sá prestakragann, er
Bredesen gekk vanalega með. Umsvifalaust voru
þau komin í djúpar samræður um andleg mál.
Unga konan var óánægð með sitt andlega Mf.
Bredesen greindi konunni frá, að slík óánægja hefði
verið hjá sér, en fengið fulllnægingu með skírn
Heilags Anda. Þáttur tungutalsins hefði orðið sér
mikifsverð hjálp. „Hvernig hjálp?“ spurði stúilkan.
„Með því að tala í bæninni það mál er Guð gefur
Neró eða Páll
Neró var keisari í Rómaborg. Hann ríkti yfir
flestum þjóðum við Miðjarðarhaf og alla leið vestur
til Bretlands. Hann hafði vald yfir lífi þegna sinna,
og gat farið með það alveg eins og liann vildi.
Hann framkvmædi líka mikla hluti. Meðal annars
lét hann byggja stóra hluta Rómaborgar og studdi
listir og bókmenntir. Hann lifði og í munaði og
lystisemdum þessa heims í ríkari mæli en flestir
aðrir.
Páll frá Tarsus var tjaldgerðarmaður. Hann ferð-
aðist um mestan hluta keisaradæmisins. Það var
farið með hann sem óbótamann. Hann var grýttur,
pyndaður og barinn, beið skipbrot, og fylginautar
á ferðum hans var hungur og þorsti. Hann var
fangelsaður í Cesareu, fluttur til Rómaborgar, sett-
ur í fangelsi, dæmdur og tekinn af lífi, samkvæmt
Skipun Nerós keisara.
Neró naut allra gæða, sem þessi heimur hefur
bezt upp á að bjóða og hugur hans girntist. Páll
lifði aftur á móti við mjög þröngan kost og varð
að neyta sér um flest, sem menn telja nauðsynlegt.
í dag eru hundar nefndir eftir Neró, en synir
okkar eftir Páli. Hver er skýringin á þessari furðu-
legu útkomu? Svarið er: Leyndardómur Krists.
mér,“ sagði Bredesen og greindi nú frá upplifun
sinni og reynslu. „Geturðu talað framandi tungu-
mál ef við biðjum ihér og nú?“ Já var svar Brede-
sens. Ég vil eikki gera iþér þetta erfitt, en þar sem
við sitjum, þá skulum við biðja. Eftir stutta stund
fór hann að tala óskiljanleg orð fyrir hann sjálfan.
Hljóðin klipptust í sundur og mikið af p-eum og
k-um kom fram í orðunum. Þegar Bredesen lauk
bæninni og opnaði augun, þá var unga konan ösku-
grá í andlitinu. — „Hvernig — hvernig —, ég skildi
þig. Þú talaðir mjög gamla arabiska mállýzku.
Þú mæltir orðin með réttum hljóðum og áherzlum.
Faðir minn, sem var prófessor við háskóla í Kairo,
í málvísindum og sérgrein hans var forn og ný
arabiska, ihann tálaði Iþetta mál. Séra Bredesen
hrfeti aðeins höfuðið og sagði: „Ég hef ék'ki lært
það.“-------En svona virkar Guðs gjöf með tungu-
talinu. „Ekko nr. 6. 1971.
25