Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 21

og vatnið rann örar. En margir stóðu hryggir og
athuguðu, næstum Iþví, þornaðar lindir er seytluðu
aðeins í dropatali. Þar voru líka englar, er voru
viðbúnir að 'leita nýrra linda. Þegar ný lind fannst,
hóf allur englaskarinn upp lofsöng til hans, sem
situr í hásætinu. Með undrun sá ég marga engla
sitja sorgmædda með reku á knjánum. Að ástæðu-
lausu, að því er mér virtist, brá allt í einu Ijóma
á ásjónur þeirra og þeir risu á fætur til þess að
grafa. Eftir dálitla stund hættu þeir og settust niður
imeð raunasvip. Þegar ég athugaði Iþá nánar, kom
í iljós að þeir höfðu grafið djúpar holur í fjallið og
eftir öllu að dæma virtist ekki langt til vatnsins.
En verkið féll niður vegna ástæðna, er mér voru
ekki kunnar. Nú gat ég ekki lengur orða bundizt,
en spurði leiðsögu mann minn: — „Hvað þýðir
þetta? Hvers vegna gengur þetta svo vel lijá sum-
um, en öðrum ekki? Sumir eru hryggir og sorg-
jnæddir, en aðrir glaðir og fagnandi. Hvað er það
eiginlega sem er að gerast hér?“
Þessu svaraði leiðsögumaður minn þannig: —
„Athugaðu það n'ákvæmlega, sem þú sérð og starf-
aðu svo samkvæmt því í breytni þinni! Þú ert í
VEKKSTÆÐI BÆNARINNAR. Hér hjá okkur
skeður ekkert nema hænir ykkar mannanna komi
til. Sérbver maður á jörðinni hefur innst í djúpi
veru sinnar einskonar lind — uppsprettu. I 'hvert
skipti, sem er heðið fyrir manni, er hér svo að
segja tekin skóflustunga til þess að ná fram til
uppsprettu lindarinnar. 1 fáum orðum sagt, fer al'lt
eftir þvlí hér, hvernig hænalífið og þjónustan er
rækt á jörðu. Þreytist þið að biðja, þá stöðvast
starfið hér. Verði hendur ykkar mannanna lémagna
í vantrú eða ihirðuleysi, þá hníga hendur þeirra
niður, sem hér eru, í sorg og 'hryggð. Eitt af því,
er kemur Ijreim mest á óvart, sem fara frá ykkur
jarðarbúum og koma til okkar Ihimnesku 'heimkynna,
er einmitt þetta, að þeir sjá, að hér skeður það
sem er í samræmi við úthald í hænaþjónustunni.
Séu íyrirbænir á jörðu niðri um fre’lsi einhverrar
sálar, þá er grafið Ihér uppi. En til lindarinnar
næst ekki með einni skóflustungu. Slundum eru
jarðlögin þannig, að torvelt er að vinna á þeim og
komast í gegnum þau, og ná til lindarinnar. Oft
hætta fyrirbænirnar fyrir þessari ákveðnu sál, rétt
áður en við náurn til uppsprettulindarinnar. Við
erum rétt við takmarkið, en þá hættir bænastarfið
hjá ykkur snögglega. Eins og þú sérð, þá er gleði
okkar mikil ,}>egar ilind finnst og vatn hennar fellur
í þá straumrás, sem á að gera jörðina frjósama og
gróandi til dýrðar og heiðurs Guði.
Það var sem mér sortnaði fyrir augum, er ég
heyrði þetta, og ég hrópaði upp yfir mig: „Þetta
er hræðilegt!“ „Er ábyrgð okkar svona mikil?“
Engillinn svaraði: „Já, reyndar er bún svona
mikil. En iþarf þig að undra það? Hefur þú ekki
Jesið um það í Orði Drottins, hive innileg þrá
Guðs er eftir því að koma verki sínu í framlkvæmd
og framfylgja því? Hefur þú ekki heyrt hann
spyrja: „Hvern skal ég senda? Hver vill vera
erindreki vor? Hendur hans eru bundnar þar til
einlhver segir: „Drottinn, hér er ég, send þú mig.“
(Jes. 6,8). Hefur þú ekki heldur heyrt hann segja:
„Bið þú mig, þá skal ég gefa þér heiðingjana að
erfð og endimörk jarðar að óðali.“ (Davíðs Sálm.
2,8). Hann hefur ennfremur sagt: „Biðjið því herra
.uppskernunar, að hann sendi verkamenn ti 1 upp-
skeru sinnar.“ (Matt. 9,38). Það er líkast því, sem
Jcraftur Guðs sé bundinn í þessu tililiti og leysist
úr læðingi einungis við 'fyrirbænir ykkar á jörðinni.
Hinir ótölulegu þjónustubundnu andar bíða eftir
vísbendingu frá honum. Leysið þá og blessunin
streymir þar með út yfir jörðina! Bindið þá, með
aðgerðarleysi í ,bænum ykkar, og mennirnir eru
látnir eiga sig til þess að bíða óhjákvæmilega rétt-
látra dóma Guðs.“
Og engillinn sagði þvlnæst: „Snúðu aftur til
bræðra 'þinna og systra ií trúnni og segðu þeim
frá því, hve alvariegt þetta sé í Guðs augum. Fyrir-
mæli ihans og boð eru að beðið sé fyrir öllum
heiilögum og öllum mönnum. Þið, ásamt okkur,
hafið þ'á köllun að fylla himininn og jörðina með
dýrð Drottins.
Þegar ég sneri tiíl báka frá því sviði, er mér
vitraðist þessi undraverða sýn, var ég fullur ótta
og lotningar fyrir Guði, er hafði sýnt mér þessa
jniklu hluti. Og bænahrópið spratt mér af vörum:
að Guð vildi gera mig að bænamanni. Já, í sann-
ileika að þeim bænamanni, sem þreytizt ekk,i né
yrði gleyminn á gi'ldi þessarar heilögu þjónustu i
Guðs rílld. Ó, að ég mætti óþreytandi biðja fyrir
þeim, sem engan eiga til að biðja fyrir sér!
Guð, heyr þessa bæn mína.
TekiS úr „//jemmets Vcnn.“
21