Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 34

(Róm. 6.1. Kol. 2.12). Þess vegna er frelsisverk
Krists grundvöllur skírnarinnar. Skírnin skeður
þannig í nafni Jesú, en er framkvæmd í nafni
Heilagrar þrenningar, eftir J>oðÍ Drottins.
Þegar við í Postulasögunni, mætum með endur-
tekningum „í Jesú Nafni,“ þegar um er að ræða
skírnina, þá er meiningin einfaldlega þessi: Hjálp-
ræðisverk Jesú Krists er grundvöllur skírnarinnar,
svo að skírn til Jesú eða í ihans nafni er staðfesting
trúar á hjálpræðinu fyrir hann. Skírnina skal fram-
kvæma í nafni þrenningarinnar, eftir 'boði Drottins,
Jesú Krists.
Samkvæmt Post. 2.38 og 22.16 er hin kristna
skírn tengd skírn Jóhannesar þar sem hent er á
til „syndanna fyrirgefningar.“ í þessu orðatiltæki
liggur ekki fyrirgefning syndanna í skírnarathöfn-
inni. Hin kristna skírn setur skilyrðislaust fram
fulla játningu um synda fyrirgefningu sökum verð-
skuildunar Krists, áður en skírnin er framkvæmd.
Mismunurinn liggur í að Jóhannes skírði í trú á
þann er mundi koma.
Skírnin fær meiningu og dnnihald þegar trúin
bindst við orð Ritningarinnar, (Post. 8.18 og Kól.
2. 12).
Skírnarháttur frumkristninnar er mjög greinilega
útlistaður í Nýjatestamentinu. Samstæð eining guð-
fræðinga og Biblíuútskýrenda bendir á skírnaihátt-
inn sem ídýfingu. Orðið að „skíra,“ er komið aí
sögninni, að skíra, hreinsa t. d. silfur. Baptisinos
er frumorð Nýjatestamentisins úr grísku máli. Það
þýðir ídýfing. Norðurlandamálin hafa þýðinguna
dop og dopp, sem merkir það sama. Aðrar skírnar-
aðferðir eru ekki til í Nýja testamentinu og vilji
menn leita að þöim þar, þá verða þeir að byrja á
því að setja þær inn.
Hreyfing frumkristninnar var ekki gömul þegar
farið var að reyna að breyta skírninni. I 1. Kor.
15. kap., varar Páll við skírn vegna dauðra. Nútíma
guðfræðingar og sértrúarsöfnuðir, sem víkja frá
kenningu Bihlíunnar í skírninni, (því að Biblían
boðar eina megin trú, «11 frávik hljóta því að vera
sértrú) vilja leita stuðnings kenningum sínum og
lesa t. d. Ef. 5.26; Tit. 3.5; Jóh. 3.5; 1. Pét.
3. 20—21. Hér er hvergi talað um Ibörn, eða barna-
skírn. En 'benda má á fjölda staða, þar sem greint
er frá að karlar og konur létu skírast og einungis
þeir er játuðu syndir sínar.
Það hafa ekki allir
tíma tii að hugsa um
sál sína
Þegar ég var ungur maður, las ég og hugleiddi
orð, sem hljóðuðu eitthvað á þessa ileið, að menn
vildu ekki taka sér tíma til þess að hugsa um sálu
sína. Ef ég fer rétt með, þá fór hugleiðingin eitt-
hvað á þessa leið:
Á œskuárum:
„Ég er of ungur til að ‘hugsa um sál mína.“
A manndómsárum:
„Ég hef svo miklar annir, að ég hef ökki tíma
til þess að hugsa um sál mína.
Á midjum aldri:
„Ég hef svo miklar áhyggjur fyrir lífinu, að ég
hef elkki tíma till að hugsa um sál mína.“
A elliráum:
„Ég er orðinn svo gamall og hrumur, að ég get
ekki hugsað um sál mína. — Það er svo erfitt
að breyta hugsunathættinum úr þessu.“
A banabe&num:
»Ég er of veikur til þess að geta hugsað neitt
um sál mína.“
í eilífðinni:
Þá er loksins kominn nógur tími til að hugsa
um sál sína. — En þá er það orðið of seint.
„I dag, ef þú heyrir hans raust, þá forherð ekki
hjarta þitt.“
Páll postuli hrósar sér í Post. 20,20—27. að hann
hafi okki 'hlíft sér við að boða allt Guðs ráð,
biblíuilega skírn þá innifalda. „Og allur lýðurinn
sem heyrði hann og tollheimtumennirnir réttlættu
Guð er þeir létu skírast skírn Jóhannesar. En
Earisearnir og lögvitringarnir ónýttu ráð Guðs
þeim til handa er iþeir létu ekki skírast af honum.
(Lúk. 7.30).
Korsets Seier 12/6—1971.
34