Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 16

eftirfylgjendur Krists, ferúði Jesú á jörðinni. Og
það er ósk mín, að við öll, sem trúum á hann,
gerum okkur það 'ljóst, að við erum 'krosslberar,
ef við ætilum að vera tilbúin þegar Jesús kemur.
Ef það er komið evo langt, að fólk er hætt að
fyrirlíta okkur, gleðjumst við, og þegar óguðleg
hlöð skrifa aðeins það sem er ,gott um okkur, og
okkur finnst að við höfum náð langt. En þannig
hefur það aldrei verið, þegar um brúði Krists er
að ræða. Heintóandinn á ekki að geta táldregið
liana. Séum við fyllt af krafti Jesú, mun heimurinn
alltaf standa í gegn okkur. Losaðu þig við þá
hugsun, að þú getir öðlazt eitthvað gott frá heim-
inum.
Ég vænti þess aldrei, að fólk tali vel um iþá sem
eiga Guðs kraft. Við verðum að hætta að vonast
eftir því hér niðri. Og Guði sé lof að við getum
sætt okkur við það. Ef við erum heit í trúnni á
Jesúm, getum við orðið salt ‘í heiminum. Það svíður
undan salti í sári. Þess vegna vill heimurinn komast
hjá því. Ef til vil’l eigum við eitt sinn eftir að
sjá það, að saltið var ekta, og þó að svíði undan
því, eigum við aldrei að lcvarta.
Ef þú vilt vera salt, þar sem þú ert, þá vertu
þér þess meðvitandi, að þú ert álitinn heimskingi.
Getur imaður hugsað sér nokkuð heimskulegra en
ganga hér um, bíðandi eftir því að einhver persóna
komi og hrífi okkur upp til skýja? Þannig talar
heimurinn, og ekkert heimskulegra hefur hann
heyrt. Þess vegna er litið á okkur sem heimskingja,
og Páll postuli segir: „Við erum heimskir vegna
Krists.“ Gerðu þér þetta alveg ljóst. En, gleymdu
því ekk i að iþú ert í góðum félagsskaj}, samfélagi
heilagra. Jesús var fyrirlitinn meir en nokkur annar,
sem gengið hefur á jörðinni. Og ihimnarnir urðu
að hefja ihann frá jörðu. Svo mikið var hann hatað-
jtr af mönnum, að það var að síðustu e’kki til
blettur fyrir hann að standa á. Þeir hengdu hann
upp á kross, hengdu hann upp milli himins og
jarðar. Því meir sem ’við líkjumst lionurn, því meiri
sársauka fáum við að deila með honum.
En í þjáningum og mótlæti eigum við uppfyll-
ingu í fyrirheitunum, svo að við látum hreinsast,
og ’skiljum olckur frá öllum saurugleika, og vitum
að kraftur Guðs og náð nægir okkur, svo að við
þurfum ekki að gera neinar kröfur.
Þýtt úr Dagcn. S. H.
Heimspekingur íær svar.
Framhatd af 9.
sinni, gekk í kringum mig marga hringi og vissi
ekki hvað hann átti að halda um mig. Ég skákaði mér
upp á knén og skreið upp í sæng mína og hélt
áfram að njóta þessa glaða hláturs unz ég sofnaði.
Ég var endurfœddur.
Þegar ég vaknaði næsta morgun stóð þetta allt
fyrir mér eins og yndislegur draumur, sem mig
hefði dreymt. En þegar lengra kom fram á daginn,
varð mér ljóst að eitthvað stórkostlegt hefði borið
við. Ég uppgötvaði að ekki eitt hlótsyrði hafði
hrokkið af vörum mínum það sem liðið var dagsins,
og ég var óaflátanlega í hljóðri bæn. Og þegar ég
drakk vatnið, þakkaði ég Guði. Um kvöldið gerði
ég eins og venja mín var. Ég gekk til hótelsins
til að fá mér „snafs.“ Ég hafði svo lítið ljós, að
mér fannst ekkert athugavert við það. En — vitið
þið hvað, fætur minir neituðu að ganga inn í
hótelið. Ég sneri mér við og gekk samstundis burt
frá þessum stað.
En mesta breytingin sem á mér varð, lá í því, að
Bihlían beinlinis opnaðist fyrir mér. Daginn
áður, ]>egar ég var að lesa hana, var ákaflega
erfitt fyrir mig að skilja nokkuð af því sem ég
las. Og mér fannst hún ákaflega leiðinleg. Hún var
íbók, sem mér fannst ekki geta gefið mér neitt.
En daginn eftir heyrði ég rödd Guðs tala til mín
í samhandi við 126. Davíðs sálm, einkum þessi
orð: „Þá fylltist munnur vor hlátri og tungur vorar
fögnuðu.“ Þet-ta hafði ednmitt komið fyrir miig, áður
en ég vissi að þessi orð væru að íinna í Bihlíunni.
Munnur minn hafði fyllzt Ihlátri. Og það var ekki
ég sjálfur sem hló. Hvers vegna hafði enginn sagt
mér frá því að þetta stæði í Bihlíunni.
Nýtt líf.
Tveim vikum slíðar þegar ég var á hæn í herskála
mínum, einhvern daginn, fann ég allt í einu sein
eldur brynni í hjarta m’ínu, Ég skynjaði strax a’ð
nú vildi Guð gera eitthvað sérstakt fyrir mig. Það
var alveg eins og fæðing að einhverju nýju væri
að fara fram innra með mér. 1 sömu andrá var sem
kviknaði ljós í hjarta mínu: „Tala nýjum tungum.“
Ég skildi ekkert í þessu. En eldurinn hrann áfram
16