Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 20

E. P R I P, forstöðumaSur:
Heimsókn í verkstœdi Guös
ATHYGLISVERÐ OPINBERUN
Þegar Drottinn Jesús talar í dæmisögunni í
Lúkasarguðspjalli, 18. kapitula, um rangláta dóm-
arann, þá vill ihann með lienni kenna lærisveinun-
um að þeir eigi stöðugt að biðja og ekki þreytast.
Máli sínu lyktar hann með andvarpi, er stígur upp
frá hjarta hans: „Mun iþá manns-sonurinn finna
trúna á jörðinni, er 'hann kemur?“
Jesús, sem gerþekkir mannshjartað, öllum öðrum
fremur, óttaðist að lærisveinarnir hrygðust í þessu
efni. Þegar bænheyrelan fengist ekki af einihverjum
óþekktum ástæðum væri sú hætta á næsta leiti, að
ihætta að biðja vegna svefndrunga eða vantrúar.
Þeir væru kannski rétt við tákmarkið, en öðluðust
aldrei bænasvaríð vegna þess að þeir þreyttust.
Viðhurður sá, er hér fer á eftir, mun ef til vill
varpa ljósi yfir þennan sannleika, fyrir marga.
Ég lá í hvílu minni, segir E. Prip, og var að
hugsa um hin dásamlegu 'loforð og fyrirheit um
hænheyrslu. Einkum voru það fyriiheit, eem þessi,
er ég var að hugleiða:
— Sérhver sá öðlast, er biður.
— Hvað, sem þér biðjið Föðurinn um, það mun
hann veita yður í mínu nafni.
Að lokum sofnaði ég. Mér fannst ég vakna við
það, að nafn mitt var n-efnt. Fyrir framan mig
stóð geislandi björt vera. Ásýnd hennar lýsti af
friði -—- og lign eilífðarinnar.
-—- Prip, rístu á fætur! sagði engillinn og tók í
fallið saman við sprengingu niðri í námunni, með
þeim afleiðingum, að allir sem í námunni voru
fórust. Þannig notaði Guð dýrið til þess að forða
Jakobi frá hættunni og hráðum dauða.
„Guð lætur Iþá ekki verða sér til sikammar, sem
á Hann trúa.“
„Allt samverkar þeim til góðs, sem Guð elska.“
Ragnar Gufimundsson.
hönd rnína. Um leið og ég reis upp skeði nokkuð
undarlegt. Mér fannst allt verða gagnsætt og ég
eá inn í hinn eilifa og ósýnilega heim. Jafnframt því,
er ég sá hinn tímanlega og jarðneska heirn, sá ég
mikinn fjölda þjónustu bundinna anda sem eru
útsendir í þeirra þarfir, sem hjálpræðið eiga að
erfa. (llebr. 1,14). Það hlutverk, sem þeir höfðu
fengið tók hugi þeirra algerlega fangna. Enginn
var öðrum til trafala eða hindrunr. Einn og sérhver
ræ'kti hlutverk sitt í kostgæfni, kyrrð og ró. Þegar
ég, gagntekinn af því, sem fyrir augun har, og í
þann veginn að þaulspyrja margs, sagði leiðsögu-
maður minn: „Ég ætla að sýna þér lítinn hornkrók í
verikstæði Guðs. Táktu nú vel eftir því öem þú sérð.“
1 næstu andrá virtist mér, sem við værum á leið
upp 'hátt fjall. Niður fjallið streymdi elfa mikil,
með kristalstæru vatni. Meðfram elfunni á bökkum
hennar, var mikill fjöldi engla, og virtust þeir allir
vera að grafa vatnsveitu skurði, sem lágu út í
fljótið. Þegar vatn streymdi út í fljólið frá nýrri
lind hljómaði fagnaðarsöngur englasveitanna undir
himninum.
„Og þér munuð með fögnuði vatn ausa úr lind-
um hjálpræðÍ9Íns.“
— Og „vatnið, sem ég imun ge'fa ihonum, verða í
honum að lind, er sprettur upp til eilífs lífs!“
Þegar ég aftur æfilaði að biðja leiðsögumann
minn um útskýringu á þessu, sagði hann: „Bíddu
aðeins og þú munt skilja þetta allt saman.“
Brátt vorum við á fjallstindinum. Þarna uppi
voru upptök lindanna, sem runnu í fljótið mikla.
Þetta var undursamleg sýn. Ótölulegur englaskari
var þar. Hver og einn þeirra var önnum kafinn
við það að sjá um -sína lind. Sumir fögnuðu og
réðu sér varla fyrir gleði yfir þvi að hafa fengið
þornaða lind til að streyma fram á ný. Aðrir glödd-
ust yfir því, að farvegur linda þeirra hafði dýpkað
20