Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 47

ísraelsmenn eiga marga orðskviði. Einn er þessi:
„Sá sem eigi trúir á kraftaverkið, er ekki raunsæis-
maður.“
SéS í þessari sjónpípu, eru ísraelar í dag raun-
eæismenn. Þeir 'hafa tekið 'þátt í stórum kraftaverk-
um, og þeir vænta enn fleiri í framtíSinni.
í sex daga stríðinu 1967 iliafSi sigursæl hersveit
Israela teklS hluta af musterissvæðinu, vestan megin
við’ Grátmúrinn. Þessari fomhelgu landspildu hafSi
ekki fyrr verið náð úr höndum óvinanna, en hinn
hugumstóri liershöfðingi Moshe Dayan fékk eldlega
hugsun í sinn svellandi barm. Hann var þá ekki
heldur mjög lengi að framkvæma hana. Hann
skrifaði stutta 'bæn til Almáttugs Guðs — Guðs
ísraels: „Ó, gefðu frið yfir ísrael.“ Hann hljóp
þegar af stað með 'þessi skrifuðu 'bænarorð og setti
þau í litla gróp, sem hann fann í Grátmúrinn.
Eftir stutta stund var sex daga stríðinu lokiö.
Líkast flóðbylgju streymdi nú hundruð þúsunda
pílagríma til Grátmúrsins, og báru liarm sinn upp
frammi fyrir Almáttugum Guði, vegna vanhelgunar
á hinu fræga musteri er fal'lið hafði í rústir. Síðan
snerust harmtölur fjöldans í brennandi ákall til
Guðs um að musterið mætti endurbyggjast.
Dag einn veitti ég því atihygli að þúsundir inanna
söfnuðust að Grátmúmum. Það var á sérstökum
sorgardegi Gyðinga. Ég fór þangað. Þarna hlustaði
ég á ótölulegar raddir, sem hlönduðust saman.
Sumir báðu, aðrir gáfu sig að því að lesa úr helgum
ritningum Gamla testamentisins. Einkum var það
tamt mörgum að lesa harmljóðin og kveinsta'fasálm-
ana. Athyglisvert var, hvað allir llétu sér á sama
standa um þá, sem á horfðu og voru í kringum þá.
Þeir sem lögðu fram harmtölur sínar, lögðu sál
sína alla í það. Þeir sem lásu Ritningamar gerðu
það sama. Hitt var aukaatriði hverjir voru í kring-
um þá, eða þó að ókunn augu veittu þeim at'hygli.
Rétt við hliðina á mér, er ég var að íhuga það sem
fyrir augun 'bar, stóð kennari frá þekktum biblíu-
skóla.
í Jerúsale
Gyðinglegur rah'bí kom til okkar og hóf samræð-
ur við okkur. Það kom undir eins í iljós að hér var
mælskumaður mikill á ferð og þekkingin einstæð.
Við, sem útlendingar, 'brunnum af löngun til að
skynja eitlhvað af því sem bærðist í liugsanalífi
þessa fjölda Israela, sem þarna voru fyrir sjónum
okkar, greinilega uppteknir af alvörumálum sinum.
Vio beindum því spurningum okkar að þessum
gáfulega lærdómsmanni, um það hvað í hjörtunum
hærðist hjá þessum niikla mannfjölda, er þarna
stæði.
„Margt af unga fólkinu í ísrael á erfitt með að
skilja geðsveiflur sorgarinnar hjá eldra fólkinu,“
sagði hann. „Unga fólkið er alllt á valdi sigurgleðinn-
ar. Borgin elskaða er þeirra. Múrinn, sem skipti
'borginni, 'hefur verið hrotinn niður. Það er nútímans
kraftaverk. Svo eru það aörir, sem harmurinn
liggur á eins og mara út af því, að Við höfum
ekkert musteri og enga prestastétt. Allt, sem þeir
hafa er Grátmúrinn, og bak við hann er moskan"
(bænahús Múhameðsmanna).
„Hver er svo von ykkar til framtíðarinnar?
Hvað biðjið þið um?“ spurðum við.
„Við hiðjuin um kraft'averk. Við Gyðingar
viljum a'ldrei vanhelga tstaði annarra trúar-
'bragða. En margir á meðal okkar Gyðinga trúa því
að rnoskan eyðileggist í jarðskjálfta.“
„Og hvað svo?“
„Það er nú hin skoplega 'hlið málsins. Enda þótt
við gætum enduihyggt musterið strax á morgun,
hefðum við engri prestastétt á að skipa. Og hér
mætir okkur hin stóra neikvæða.“
Margir fleiri höfðu veitt fjörugum samræðum
okkar athygli og fólk hafði því safnazt að okkur.
Rahbíinn hélt áfram:
„Fyrir nokkrum árum voru þrír lærimeistarar á
meðal okkar, aillir mjög framarlega á sínu sviði.
Þeir komu fram með þá hugmynd, að þeir gætu
ef til vill orðið nokkurskonar ráð, er settu presta
47