Afturelding - 01.06.1971, Blaðsíða 19

Jakob œrlegi
Hann Jakob vann í kolanámu í Bretlandi. Hann
var frá trúuðu heimili. Foreldrar hans voru, sem
sagt er, lifandi trúað fólk, er höfðu Guðs Orð
að leiðarvísi, 'og iþess vegna var eðli'legt, að 'hann
kæinist til þekkingar á sanníeikanum. Jakhb ti'l-
einkaði sér fyrirtheiti Biblíunnar, og reyndi því að
framganga í grandvarleik. Það kom lí'ka að því,
eins og þessi frásaga sýnir, að Ihann varð að taká
á sig háð vinnufélaga sinna. Öll framkoma hins
unga Jakobs stakk mjög í stúf við hátterni og orð-
bragð vinnufélaganna. Eitt af uppáhalds ritningar-
stöðu-m Jakobs var Róm. 8.25. „Allt samverkar
þeim til góðs sem Guð elska.“ Þennan ritningarstað
notaði ihann ávalllt, þegar eitthvað blés í móti.
Kannski kom það fyrir að hann datt. Steinar fél'lu
úr lofti námunnar á liann. Það blæddi, og hann
fann til sársauka. Þá hlógu félagarnir, og hrópuðu
til hans:
„Heldurðu að þetta, eins og blæðir úr þér núna,
samverki þér til góðs?“
„Já, 'ábyggilega lætur Guð þetta samverka mér
til góðs.“
Svo rifnuðu buxurnar við það að kolavagninn
fór á hliðina og hann með.
„Sjáið nú! Lítið nú á aðfarirnar hjá lionum
Jakob.“ Svo var kallað tiil lians.
„Héldurðu, Jakob, að Guð láti þetta líka sam-
verka þér til góðs?“
spurning stakk hjarta mitt eins og logandi teinn:
„Hvern á ég að dæma sekan í þessu máli? Föðurinn?
Skólastjórana í framhaldsskólunum? Kennarana?
En ég varð að damia unga manninn, sem stóð fvrir
framan mig til fangelsisvistar, eftir bókstaf norskra
laga. —
En afrit af þessum dómi varð eftir í minni mínu
og hefur legið þar síðan.
„Já, það er ég alveg viss um“, svaraði Jakob.
Þannig liæddu vinnufélagarnir Jakob ærlega,
eldri og yngri, alla daga án aifláts vegna trúar hans.
Einn góðviðrisdag sem oftar, höfðu flestallir far-
ið upp úr námunni til að matast undir berum
Oiimni, rétt við námuigöngin. Þegar Jakob tók upp
matarpokann sinn, og ætlaði að fara að borða
eins og hinir, kom hundur allt í einu aðvífandi og
tók matarpokann ihans og hljóp í burt með liann
á milli tannanna. Það var ekkert um annað að
gera fyrir Jakob, en að elta liundinn og ná í matar-
pokann sinn, svo að hann gæti matazt og komizt
á réttum tima með hinum niður í námuna.
„Heldurðu, Jakob, að Guð láti líka þetta sam-
verka þér til góðs?“ brópuðu félagarnir og hlógu
dátt, þegar hann tók á rás eftir Oiundinum.
Jakob snéri sér við til þeirra, og svaraði um
hæl. „Já, ábyggilega, á einn eða annan hátt mun
Guð líka láta þetta samverka mér til góðs.“
Lengra og lengra hljóp bundurinn með matar-
pokann, og Jakoib fyilgdi eftir. Loksins, eftir nokkuð
langt lilaup, náði hann hundinum og greyp um
pokann, og hé'lt nú álleiðis til félaganna.
Tíma'klukkan hafði Ihringt, og allir félagarnir
voru farnir niður í námuna. Enn átti Jakob nokkra
vegalengd ófarna til þess staðar sem þeir höfðu
matazt á. Það fór þá svona. Jakób varð þá eftir.
Hann komst þá ekki niður ií námuna með félög-
unum. Þreyttur eftir hlaupin færðist Jakob nær
og nær staðnum. Kannski ha'fa efasemdir vaknað
í brjósti hans um handléiðslu Guðs, úr því að
svona fór, og félagarnir hafi þá haft rétt fyrir
sér, er þeir ihæddu og spottuðu hann fyrir trú
hans. Minnsta kosti Oilógu Iþeir mikið og skemmtu
sér, er hann tók á rás éftir matarpokanum sínum.
Að þessi hundur skýldi líka leika hann svona grátt.
Allt í einu 'heyrðist 'hvellur og drunur frá námu-
opinu. Síðan gaus upp reykur. Námugöngin höfðu
19