Heimilisvinurinn - 01.06.1904, Qupperneq 34

34
höfum ekki æðia takmark; jafnan getur litið svo
út í augum vorum, eins og lífið sé ekki jafngildi
allrar þessarar baráttu og mæðu, allrar þessarar
sjálfsfórnunar og sjálfsafneitunar.
Með öllu, sem mannssálinni þannig hefir verið
boðað sem uppbót fyrir ódauðleikann, er eins og
freistarinn hafi leitt oss upp á fjall með víðu útsýni
yfir fagurt ríki og hafi sagt: „Alt þetta skal eg
gefa þér, ef þú vilt falla fram og tilbiðja mig“.
En hvernig er þetta riki; það er eins og sálma-
skáldið segir:
Ó, veröld hve valt
og vesalt og fánýtt er glysið þitt alt;
ei annað en brothætt og gljáanda gler
og glæsileg vindbóla’ og skuggi það er;
ei annað en hismi, þótt hnoss sýnist nú;
burt, hégómi þú.
Hvað æfi mín er,
hin óvissa svipstund, sem kemur og fer?
Hvað sorg mín og kæti’ og þau verk,
er eg vinn,
mín viturleg forsjá og áhugi minn?
Hvað strit mitt og hugsýki’, er hrellir
mig nú?
burt, hégómi þú.
Nei, vér verðurn að komast hærra upp á fjall-