Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 5

h-o-x-a-
Gamli Lótan.
(Persnesk-spönsk þjóðsaga).
ótan var alræmt íllmenni og hörkutól bæði við menn
og málleysingja. Hann var auðugur að gángandi tje
og bjó undir Letatjalli, þar sem andinn Gúlú átti
heima. Allir vissu að Gúlú hataði Lótan, því Gúlú er
verndari dýranna og tekur þau til sín þegar þau deyja, en Lotan var mesti hesta
níðingur og með allar skepnur fór hann ílla. Agirndin hvíslaði því alt of opt að
honum, að leggja of þúngt á asna sína og hesta, og svo barði hann hvað sem
fyrir var, þegar geðvonskan hljóp í hann. Hann var nú orðinn fertugur maður
og hafði búið þar í 20 ár á föðurleifð sinni; á þessum árum hafði hann nítt og
drepið marga skepnu, og þó hafði hefndarandinn Gúlú aldrei getað feingið fáng á
honum til að jafna á honum, því glögg mörk voru um fjallið, sem 'greindu ríki
andans frá löndum nágrannanna og yfir þau mörk máttí Gúlú aldrei stíga. þ>etta
vissi Lótan og skákaði óhræddur í því hróksvaldi.
Lótan var einlagt í vinnufólks hraki og varð því optast að fara sjálfur til
aðdrátta. Eitt haust fór liann sem optar í kaupstaðinn til að sækja sjer salt.
Hann fór sjálfur gángandi, og teymdi á eptir sjer einn asna. Lótan fór aldrei
tómhentur úr kaupstað, og í þetta sinn voru það aungvir smáræðis baggar, sem hann
hafði á asnanum þegar hann sneri heimleiðis. Vegurinn lá yfir Letaheiði skamt frá
fjallinu. Lótan var vanur að hafa heiðina í einum áfánga og eins ætlaði hann að
hafa það í þetta sinn, en heiðin var íllilega á fótinn og svo fór að rigna þegar af
dagmálum leið, svo götur urðu blautar og rann asninn í hverju spori.*| Lótan lagði
þá upp á hann tauminn, gekk svo sjálfur á eptir honum og Ijet reyrprik sitt minna
hann á að halda áfram þegar honum þótti hann verða of hægfara. þ>eim sóttist
þó mjög seint heiðin, og þegar farið var að dimma voru þeir hvergi nærri búnir
1