Dýravinurinn - 01.01.1893, Qupperneq 6

2
að ná háheiðinni. J>á var asninn orðinn svo latgeingur, að hann stansaði i öðru
hverju spori. f>ángað til hafði prikið getað þokað honum dálítið áfram, og allra
verstu höggin höfðu jafnvel getað komið töluverðu lifi í hann, en nú dugðu þau
ekki leingur. f>að var nú eins og skepnan væri orðin öldúngis tilfinningarlaus og
hefði fastráðið að láta manninn fara með sig hjeðan af hvernig sem hann vildi.
Lendin og lærin voru öll úfin og röndótt eptir prikið, og á tveim stöðum dreyrði
úr gömlum sárum sem höggin höfðu rifið upp á ný. Seinast voru saltpokarnir
orðnir svo þúngir af vætunni og asninn svo dauðuppgefinn að hann gat valla
staðið á fótunum, og loks rak að því, að hann gat ekki borið hvorn fótinn fram
fyrir annan og stóð þar svo grafkyr eins og dæmdur. Nú stökk Lótan upp úr
götunni tútnaður af heipt og reiddi prikið báðum höndum að lend asnans, og brá
honum dálitið við, en mátturinn var farinn og fjell hann þar niður í götuna undir
klyfjunum. þ>á varð Lótan öldúngis hamslaus. »Heldurðu kannske bölvaður þrjót-
urinn þinn, að jeg fari að taka af þjer pokana fyrir það þó þú fleygir þjer niður af
leti«, sagði Lótan. »Nei, yfir heiðina skaltu meðj’saltið í nótt«. Um leið og hann
sagði þetta rak hann fótinn mjög illilega í asnann og skipaði honum að standa
upp, en asninn gerði ekki annað en titraði og stundi, svo Lótan bjóst til að gefa
honum enn betri áminningu, en í því bili var þrifið í herðar Lótans mjög óþyrmi-
lega og honum hnykt niður killiflötum og um leið sagt með sterkri rödd og al-
varlegri: »Vogar þú þrælmenni, að misþyrma asnanum þar sem hann liggur
fyrir fótum þjer magnlaus af þrælkun og þar að auki fótbrotinn?* "það var eins og
dálítíð svifi að Lótan við byltuna, en þegar hann raknaði við og leit upp, sá hann
feikna stóran anda gnæfa yfir sjer og hjelt að Gúlú sjálfur væri þar kominn, og
augnaráð andans var ekki ólíkt því sem hann ætlaði að halda þar dómsdaginn
þegar í stað og umsvifalaust. »f>að er þrjóskan sem hefur fótbrotið asnann en
ekki jeg«, sagði Lótan, »og hjer á veginum átt þú ekkert vald yfir mjer Gúlú,
farðu þángað sem þú átt að vera og láttu mig og mitt í friði«. »f>egi þú mann-
fýla«, svaraði andinn, »jeg vil ekki heyra þig nefna nafn hins mikla höfðingja
vors, en þó jeg sje einn meðal hinna minstu þjóna hans, þá skaltu nú samt búast
svo við, semjeg muni ráða viðskiptum okkar unfstund; og það skaltu vita, þegar
svo hryllilega er farið með saklausar skepnur, eins og þú hefur nú gert, þá eru
hans ríki eingin takmörk sett, og þó þjer væri það meir en maklegt að jeg bryti
lijer nú í þjer hvert bein, þá vill Gúlú ekki það, því jafnvel þig sem ekkert rjett-
læti þekkir lætur hann þó ná lögum og því færi jeg þig nú fyrir Dýradóminn og
þar munu rjettlát og makleg laun bíða þín.
Svo þreif andinn Lótan upp og flaug með hann gegnum loptið alt að efstu
búngu fjallsins; fóru þeir þar inn í afarmikla gljúfragjá. 5>ar var níða myrkur inni og
heingiflug til beggja handa. þ>eir fóru svo um stund, en þá birti alt í einu og
Lótan sá fyrir traman sig víðlend dalalönd, yndislega fögur og svo skínandi björt
eins og á heiðum^sumardegi. iþar Var að sjá grundir og hæðir,1? hlíðar og dali
með ám og lækjum, skógumjog runnum svo lángt sem augaðjeygði, og alt þetta var
eins og það væri lifandi og iðandi, því hver hlíð og grund var kvik af dýrum, og