Dýravinurinn - 01.01.1893, Qupperneq 20

16
verða haptsár, þótt þjer leggið hapt á þau. Farið þið svo vel sern þið getið
með hrossin á veturna; lofið þeim að hafa húsaskjól í slagviðrum og ofsaveðrum.
Hafið skeifublöð undir þeim, þegar komnar eru hálkur. Leggið ekki á þau húngur,
ef þið mögulega getið. f»egar þið gefið þeim vont, þá gefið þeim góða luggu
með. Hafið ekki þann ljóta og ódreingiiega sið, að selja gamla hesta, sem búnir
eru að þjóna ykkur með trúmennsku um fjöldamörg ár.
Mentunin hefur opnað svo augu manna, að margir finna það og játa, að
það er bæði skaði, skömm og synd, að húngurkvelja nokkra skepnu. Vjer erum
smælingjar í annara augum, en viljum samt, sem náttúrlegt er, njóta kærleika,
mannúðar og rjettlætis frá þeirra hendi, sem oss eru máttugri; en verum þá kær-
leiksrikir, mannúðlegir og rjettlátir sjálfir við menn og skepnur, því þær eiga líka
rjett á sjer. »Verið miskunnsamir, að einnig þjer megið miskun finna«.
Lagsi.
þorpi einu litlu nálægt Kaupmannahöfn, bjó fyrir skömmu maður nokkur,
sem Pjetur hjet, jóskur að kyni. Hann var þá roskinn og hafði stundað
sjómennsku á ýngri árum og farið víða um lönd. Hann fór meðal ann-
•ar ferðir til íslands árið 1865, eða þar um bil, og á einhverri af þeim
ferðum bar svo við, er skipið lá seglbúið á höfn einni við Austurland og beið
byrjar, að hann var staddur uppi á þilfari á skipi sínu einn sunnudags morgun.
Honum varð litið til lands og sá hvar tveir únglingspiltar komu gángandi með
ströndinni, og bar annar þeirra hvolp í fángi sjer, hvítan að lit, og vel stálpaðan.
J>eir fóru þar til, sem klappir nokkrar voru við sjóinn og aðdjúpt. þ*ar settu
þeir hundinn niður, og hjelt annar honum meðan hinn tók upp snæri, og batt öðr-
um enda þess um háls rakkans, en sótti síðan hellustein og batt í hinn endann.
Skipið lá ekki lángt frá landi, og mátti Pjetur vel greina athæfi þeirra. Hann var
viðkvæmur í lund og hjartagóður og þótti þetta óþokka aðfarir að drekkja svo
gömlum hvolpi, og það á helgidags morgni, honum sárnaði að geta ekki bjargað
hvolpinum, en þess var einginn kostur, því það var í einni svipan að dreingirnir
höfðu bundið steininn við hvolpinn og hrundið öllu á kaf, bæði hvolpi og steini.
f»að fór eins og hrollur um Pjetur, þegar þeir hrintu hvolpinum ofan fyrir
klöppina, og hann sagði hátt, svo að nokkrir menn heyrðu: »f>að vildi jeg guð gæfi,
að snærið slitnaði«, hann sagðist hafa horft á sjóinn í þeirri föstu trú, að rakk-
anum skyti upp. J>etta var á góðri stundu mælt, því litlu seinna sýndist þeim á
skipinu, að hvolpurinn rjetti báða framfæturna upp i klöppina, eins og til að biðja
sjer griða, en í sama bili tók annar dreingurinn stóran stein og kastaði að hvolp-
inum, þar sem hann var að berjast við dauðann á klöppinni.