Heimilisblaðið - 01.05.1955, Qupperneq 26

um margvíslegar tilfinningar,
sem þó eru sameiginlegar
fjölda mörgum, og svo mun
verða á meðan heimurinn er
uppi.
Hægur gangurinn átti vel
við frásagnarmáta barónsfrú-
arinnar, sem stundum rofnaði
af astmaflogum. Og þá fór
Jenný að hugsa um sín eigin
ævintýri og þær glæstu fram-
tíðarvonir, sem hún ól í brjósti.
Seinni hluta dags, þegar þær
sátu og hvíldu sig á bekknum
í garðinum, sáu þær allt í einu
inni í trjágöngunum prestinn
í sókninni, sem gekk í áttina
til þeirra.
Hann heilsaði þeim í tals-
verðri f jarlægð, brosti til þeirra
og heilsaði þeim svo aftur í
þriggja skrefa fjarlægð og
mælti:
- Jæja, barónsfrú, hvernig
líður yður?
Barónsfrúin, sem var fædd
á öld heimspekinnar og hafði
auk þess alizt upp hjá mjög
vantrúuðum föður, kom sjald-
an í kirkju, enda þótt hún
hefði hitt prestinn við ýmis
önnur tækifæri.
Hún hafði alveg gleymt
Picot ábóta, sóknarpresti sín-
um, og roðnaði, þegar hún sá
hann. Hún bað hann að af-
saka, að hún skyldi ekki hafa
heimsótt hann. En þessi ágæti
maður virtist ekkert vera reið-
ur yfir því. Hann horfði á'
Jenný og hrósaði henni fyrir
fegurð, settist hjá þeim, lagði
ábótahattinn á hné sér og þerr-
aði sér um ennið. Hann var
mjög feitur, mjög rauður í and-
liti og svitnaði mikið. Hann var
alltaf að þurrka af sér svitann
með tíglóttum vasaklút. Hann
þurrkaði andlit sitt og háls.
En hann hafði tæplega iett
klútinn í vasann, þegar nýir
svitadropar brutust fram á
húð hans og duttu niður á
maga hans, sem var hnöttótt-
ur undir svartri hempunni.
Þetta var geðslegur maður,
reglulegur sveitaprestur, um-
burðarlyndur, ræðinn og dug-
legur. Hann sagði sögur, tal-
aði um fólkið í héraðinu og
lét eins og hann hefði alls ekki
veitt því athygli, að hvorug
þeirra mæðgna hafði ennþá
hlýtt á messu hjá honum,
barónsfrúin vegna leti og
áhugaleysis og Jenný af því, að
hún var svo hamingjusöm yfir
því að vera laus úr klaustur-
skólanum, þar sem trúarsið-
um hafði verið troðið upp á
hana.
Nú kom baróninn. Hann var
frjálslyndur og batt sig ekki
við neina sérstaka kirkjudeild.
Hann var mjög alúðlegur við
ábótann, sem hann þekkti dá-
lítið, og bauð hann honum að
borða með þeim miðdegisverð.
Presturinn kunni að gera
fólki til hæfis, enda var hann
vel þokkaður í söfnuðinum.
Barónsfrúin dekraði við
hann, ef til vill fann hún til
andlegs skyldleika við hann,
þar sem hann var feitur og
þungur eins og hún og átti
erfitt um andardrátt.
Þegar leið á máltíðina, varð
hann hreifur og skemmtinn,
eins og góð máltíð gefur
ástæðu til.
Allt í einu mælti hann, eins
og honum hefði dottið eitthvað
skemmtilegt í hug:
- Það er annars satt, ég hef
eignazt nýtt sóknarbarn, sem
ég má til með að kynna fyrir
ykkur. Það er Lamare greifi.
Barónsfrúin, sem gat tali®
aðalsfólkið í fylkingu á fing1"
um sér, spurði strax:
- Er hann sonur de Lamar®
frá Euredehéraði?
Presturinn kinkaði kolli.
- Já, frú. Hann er sonur
Jean de Lamare greifa, seifl
dó í fyrra.
Frú Adelaide mat ekkert
fólk eins og aðalsfólkið, og hú11
spurði ótal spurninga viðvík]'
andi unga manninum. HuU
fékk að vita, að eftir að uní*
greifinn greiddi skuldir föðul
síns, seldi hann erfðaóðalið
lét innrétta fyrir sig bráðs
birgðaíbúð á einum af hinulJ1
þrem leigujörðum, sem han11
átti í Etousókn. Eignir þess®1
gáfu af sér 5—6000 franka
tekjur á ári. En ungi greifi1111
var forsjáll og sparsamur
ætlaði að lifa einföldu Hh 1
tvö eða þrjú ár til þess að ge^
aukið tekjur sínar og feng1
gott kvonfang.
Að lokum sagði presturin11,
- Þetta er efnilegur ungur ma^
ur. En hann á dálítið erfi^
uppdráttar eins og stendur-
Baróninn mælti:
- Þér ættuð að koma me
hann einhverntíma. Það
orðið honum upplyfting.
Og svo fóru þau að ras1
um önnur efni.
:ðí>
m.
"pjÆSTA sunnudag voru ha1^
ónsfrúin og Jenný vl.
guðsþjónustu hjá sóknarprest
sínum.
Þegar guðsþjónustunni va.
lokið, biðu þær eftir honuu1 ^
þess að bjóða honum til m01^
unverðar á föstudaginn. Harl1^
kom út úr skrúðhúsinu í
HEIMILIS
BLAP>P
[114]