Heimilisblaðið - 01.05.1955, Side 35

Músin, sem giftist
manninum
^INU SINNI var bóndi, sem
atti þrjá syni. Hver bræðr-
aritla átti sitt tré, og báru trén
^ófn þeirra. Þegar þeir voru
ullorðnir og þá var farið að
anga til að kvænast, sagði
a^lr þeirra við þá, að þeir
yldu höggva niður hamingju-
rá sín. Þeir ættu að gefa þvi
Kaum, ; hvaða átt trén féllu,
1 sömu átt skyldu þeir halda,
^ að leita sér kvonfangs.
Nú hjó hver þeirra niður sitt
bamingjutré, og tré elzta bróð-
^rms féll ; áttina að búgarði,
ai^ sem mikil efni voru fyrir.
. ^ miðbróðurins féll líka í
ttina að búgarði, en tré yngsta
^róðurins féll í áttina að
ySgðum skóginum. Bræð-
^rtllr héldu nú hver í þá átt,
^re þeirra vísuðu til, og
r> bræðurnir komu heim á
^ ekktar bújarðir. En yngsti
a °ðirinn gekk út í skóginn til
yita, hvað sér byðist þar.
tir langa göngu kom hann
°furlitlum kofa. Hann gekk
R.ailgað inn, til þess að leita
^^aar útvöldu, en í kofanum
enginn. Allir, sem þar
att heima, voru dánir,
yj. a i)orðinu sat mús, ein og
e lgefm. Þegar pilturinn fann
v Sa manneskju í kofanum,
0 ^ imnn mjög dapur í bragði
þjj %^a^i að halda burtu
, músin á borðinu
°S sagði:
Ur .^Vers vegna ertu svo dap
^agði, gestur góður?
HE,!s*ILISBLAÐIÐ
en
til
- Vegna þess, að ég kom
hingað til að kvænast, en nú
finn ég ekki unnustuna, sem
faðir minn sendi mig eftir.
- Kvænztu bara mér, sagði
músin.
- En þú ert ekki einu sinni
manneskja, sagði pilturinn.
Hvernig á ég að geta kvænzt
þér?
- Kvænztu mér bara — þú
munt ekki iðrast þess.
- Nú, það gildir sjálfsagt
einu máli, sagði pilturinn, og
svo sagði hann ekki fleira, en
gekk hnugginn út úr kofa mús-
arinnar og sneri heim aftur.
Hinir bræðurnir voru þegar
komnir heim, og þeir spurðu
hann strax, þegar hann kom:
- Hvað fannstu í skóginum?
- Það var nú ekki svo afleitt,
sem ég fann þar, svaraði pilt-
urinn. Svo gekk hdnn burtu,
hnípinn í bragði, og fór að
sofa.
Morguninn eftir kallar fað-
irinn alla syni sína fyrir sig
og spyr þá, hvern fyrir sig,
hvort þeir hafi fundið sér unn-
ustu. Eldri bræðurnir voru
drjúgir yfir því, að þeir hefðu
fundið góðar unnustur, en
yngsti sonurinn, sem var trú-
lofaður músinni, hafði enga
löngun til að ýkja. Hann sagði
aðeins, að hann hefði líka fund-
ið sér unnustu.
- Jæja, nú verðið þið að
sækja gjafir til unnusta ykkar,
sagði faðirinn og skipaði þeim
[123]
fyrst að sækja til þeirra brauð,
því að hann vildi vita, hver
þeirra fengi bezta brauðið.
Synirnir fóru, til að inna
það af hendi, sem fyrir þá var
lagt, og eldri synirnir héldu
heim á búgarðana, þar sem
unnustur þeirra áttu heima. Bn
yngsti bróðirinn hélt til mús-
arinnar, til þess að sækja
brauð. Hann var naumast fyrr
kominn inn í kofann í skóg-
inum en músin spurði:
- Að hverju leitar þú nú,
unnusti minn? Ertu kominn
til að kvænast mér?
- Ég á að sækja til þín gjafir,
svaraði pilturinn hlæjandi.
Faðir minn skipaði okkur að
fara hverjum til sinnar unn-
ustu og sækja brauð, því að
hann vildi vita, hver okkar
fengi bezta brauðið.
Þegar músin heyrði þetta,
tók hún stóra hreindýrabjöllu
og hringdi saman allar aðrar
mýs. Síðan bauð hún hverri
um sig að sækja handa sér
bezta hveitikornið, sem til
væri. Mýsnar komu allar aftur
með hveitikornin sín, og mús-
in bakaði brauð fyrir unnusta
sinn. Pilturinn undraðist það
mjög, að músin skyldi geta bú-
ið til annað eins brauð og þetta
fyrir hann, en hann þakkaði
henni fyrir og hélt síðan heim-
leiðis með gjöfina.
Morguninn eftir sagði faðir-
inn, að synimir skyldu sýna,
hvað þeir hefðu borið úr být-
um, og hver þeirra lagði fram
sitt brauð, til þess að um það
skyldi verða dæmt. En brauð
eldri bræðranna voru ekki úr
jafn fínu mjöli og brauð yngsta
bróðurins. Brauð elzta bróður-
ins var bakað úr rúgmjöli,
brauð miðbróðurins úr bygg-