Iðunn - 01.01.1884, Qupperneq 55

Dánumenskan. 49
Vlð fullkominni glötun. Eðvarð hafði þegar á drengja
aldri hneigt mjög huga sinn að sunnudagaskólum,
kvennafélögum til sjúkrahjúkrunar, trúarboðsmálefn-
u,n. félögum til útrýmslu tóbaksreykinga o. s. frv.;
nu varð hann sem fullorðinn maður úthaldsgóður
°g áreiðanlegur aðstoðari í safnaðamálum, hófsemd-
arfélögum og í stuttu máli að segja í allri viðleitni til
Þess að hefja mannfélagið á æðra stig.
Loksins dóu gömlu hjónin. I erfðaskjali sinu
hófðu þau lýst yfir ánægju sinni með Eðvarð — og á-
Uafnað Georg sínar litlu eigur, því hann þyrfti þeirra
1U0ð, þar sem um Eðvarð væri öðru máli að gegna—
Sv° væri nnáðugri forsjón«' fyrir þakkandi. En arf-
Urinn tilféll Georg ekki nema með einu skilyrði:
ann átti sem sé að verja honum til að kaupa sam-
ag8mann Eðvarðs út úr félaginu; að öðrum kosti
skyl<lu peningarnir ganga til einnar guðsþakkastofn-
unar, sem só »fangelsafélagsins«. Eptir hjónin önduð
atl8t Uka bréf, og var það inntak þess, að þau báðu
°varð að ganga í sinn stað, hvað Georg snerti, og
hupa honum og reyna að halda honum í horfinu
eins 0g þau hefðu gert.
Eðvarð varð dyggilega við þessari bæn þeirra
Georg í samlagið með sér. En hann var
,, 1 ueitt góður samlagsmaður. Hann hafði þegar
Ul hneigzt nokkuð til áfengra drykkja og vandi sig
u a að staupa sig daglega; það fór fljótt að verða
auðs<5ð á andliti hans.
Eðvarð hafði alllengi verið að draga sig eptir
hv^ri S^U^U °fi laglegri. þoim þótti innilega vænt
0ru um annað. En svo fór Georg að ganga eptir
111 líka og sótti það svo ákaft, að stúlkan kom
lðunn. i. 4