Iðunn - 01.01.1884, Síða 68

62
Kvæði.
Og hönd hans frostköld fastgreipt var
Um fánann, sem að orðið bar:
Excelsior.
Uann fagur þar en líflaus lá,
Er lýsti morgunskíman grá,
En fjær úr lopti heiðu hvell
Ein himnesk rödd sem stjarna féll:
Excelsior.
Stgr. Th.
Bniðftír í Harðangri.
Eptir
A. Munch.
það tindrar heiðsumars hita-blær
Of Tlarðangurs fjarðdjúpi væna,
jpar bratthlíða fjöllin björt og skær
Við bláhimin tignarleg mæna.
A ísbreðann stirnir og hágræn er hlíð,
I helgidags búning er sveitin fríð,
því, sjá, hvar á blágrænum bárum
Eer brúðfylgd á skipi með árum.
Sjá, gullkrýnd og vafin í skallaz-skrúð
In skrautbúna situr í stafni!
Sem fjarðsveit og dagurinn frfð er sú brúð
Og fornaldar kóngsdætra jafni;
Og brúðguminn hattinum hringveifa fer,
því hróðugur kvennval hann flytur með sér,
Og líf það, sem brúðförin boðar,
I bláþýðum augum hann skoðar.