Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Qupperneq 7

IÐUNN|
(’.olomba.
101
Það var kvöld eitt í Ágústmánuði, er þeir vinirnir
lögðu af stað upp í selið til Azars gamla, föður
Antonío’s. Efes var í veiðimannabúningi og hafði
byssu um öxl, enda þótt veiðitíðin væri ekki byrjuð;
Antonío var aflur á móti dökk-klæddur og leit fyrir
bragðið enn þá vesaldarlegar út en hann átti vanda
til. Hann var náfölur í framan, augun sljó og þreylu-
leg og með dökkum baugum.
Þeir vinirnir höfðu gengið á enda götuslóða einn,
er girtur var brumberjarunnum á báðar liliðar, og
voru þeir nú komnir upp á hásléttuna, þaðan sem
sjá mátti alstaðar út í heiðan sjóndeildarhringinn.
Sólin var nýgengin lil viðar, og i fjarska gat að líta
ijólublá fjöll við eldrauðan liimin; en í austur sá á
hafið silfurgrátt. Að baki þeim í dalnum lá þorpið,
þaðan sem þeir voru komnir, hulið lilyn og hnot-
trjám; en fram undan þeim lá hásléttan í breiðum,
ávölum öldum. Það blikaði á heiðgula akrana í
kvöldsólinni eins og gullin vötn; og þarna í skóg-
lendinu, inni undir eyðilegri heiðinni, þandi kjarr-
skógurinn sig endalaust. Þangað stefndi liugur An-
tonío’s í þeirri von að geta drekt þar sorgum sínum,
eða að minsla kosti mýkl þær að einhverju litlu leyti.
»Þú hefir nú ekki gert annað liingað til«, sagði
Efes, »en að láta þér leiðast. Reyndu nú að bylta af
þór farginu!«
Antonío sveiflaði slaf sinum, lleygði honum í lofl
UPP og greip hann.
»Bravó!« sagði hinn og liorfði eftir stafnum. »Mig
langar næstum til að reyna þetta líka«.
»Beyndu það bara«, sagði Anlonio og rétti honum
stafinn.
En Efes tók ekki við honum. »Æ nei —«, sagði
hann, »ég læt mér nægja bjrssuna mína«.
»Nú, þú þorir ekki!«
»Komdu með hann! Einn, tveir, þrír!« Og stafur-