Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Qupperneq 25

IÐUNN ]
Colomba.
119
»Hvorki eftir nokkur ár né nokkru sinni, það veit
ég. Vertu ekki að reyna að villa mér sjónir, Antonío
Azar, og hugsaðu ekki, að ég segi þetta af slægð til
þess að fá þig til að heitast mér. Eg segi þetta að
eins af því, að mér þykir vænt um þig. Eg heimta
ekkert af þér«, sagði Colomba og varð nú ákafari,—
»mér nægir að sjá þig og vera með þér stöku sinn-
um og vita, að þú hugsar um mig. Þú ert lærður
maður, ég ómentað náttúrunnar barn. Hvað á lilyn-
urinn skylt við þyrnirós? En þegar stjörnu-ljósin þín
horfa niður til mín, fmst mér ég vera sæl«.
Og um leið og liún sagði þetta, leit hún i augu
honum með leiftrandi augnaráði.
t*etta er lífið, hugsaði Antonío Azar með sér; þetta
er sannleikurinn og þelta er nú tilgangur og takmark
tilveru minnar.
Og í þeim svifunum var hann sjálfur innilega s«ell.
Lengi sálu þau nú saman þarna í næturkyrðinni
og leit helzt út fyrir, að Colomba hefði gleymt bæði
föður sínum, stað og stundu.
En Antonío hafði augun opin og gaf gaum að
hverju smáhljóði og loks tók hann sjálfur að hvetja
Colombu lil þess að halda heim.
En hún var treg á að fara. t*egar Anlonío var orð-
inn einsamall, var eins og hann vaknaði af draumi.
Hann endurlók nú með sjálfum sér það sem þau
höfðu talast við, og það hrygði hann, og aftur setti
að honum kuldahroll einverunnar og einstæðings-
skaparins. Endurminningin uin Maríu, þessa fínu,
fögru, en ótrúu konu kom nú aftur upp í huga hans,
og hann tók nú að útlista fyrir sér, hvernig alt
hefði verið, ef hún hefði setið hér við lilið hans í
heiðri næturkyrðinni . . .
Vinafundirnir við Colombu héldusl alt haustið.
Ekki var beint hægt að segja, að Antonío væri
óstfanginn af henni, og þó leitaði hann liana uppi