Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Qupperneq 76

170
Jón Ólafsson:
[ IÐUNN
maður, kom veikur heim og lagðist og dó eflir stuttan
tíma. Með því var lokið fóstri mínu hjá Jónasi Thor-
steinsen.
Á Eskifirði hjTrjaði ég, þótt ungur væri, að semja
bók. Hún hét »Margrét og börnin«; það var gamla
Margrét, sem hafði sagt okkur sögurnar; lét ég hana
segja eina sögu, eða tvær stuttar á kveldi; en sög-
urnar vóru þjóðsögur, sem hún hafði sagt. Ekki
komst ég nema eilt kvöld á enda. Það var »Sagan
af sverðinu Sigurljóma«. Hvergi hefi ég séð liana á
prenti, svo ég muni, og nú liefi ég gleymt henni, en
týnt liandriti mínu.
Nú var ég heima um sumarið 1861. En um liaustið
var mér komið til kenslu til Hallgríms prófasls Jóns-
sonar á Hólmum. Séra Hallgrímur var gáfumaður og
lærður vel. En það er sitt hvað, að vera vel að sér
og að vera laginn kennari. Mér er nær að halda, að
séra Hallgrímur hafi ekki verið sérlega vel laginn
kennari. Og víst er um það, að ekki kendi liann
sjálfur sonum sínum undir skóla, heldur fékk til
þess kandídat (Finn Þorsteinsson, síðar presl). Séra
Hallgrímur lét mig byrja á að læra »litla Madvig«,
og setli liann mér fyrir lexíu fremst í bókinni og
sagði mér að segja sér til, þegar ég væri búinn að
læra hana. Eg hafði lokið við hana um miðjan dag;
hlýddi prófastur mér þá yfir og setti mér svo fyrir
nýja lexíu og sagði mér að byrja á henni og segja
sér til aftur, þegar ég væri búinn. Ég hafði lokið
lienni síðar um daginn og sagði prófasti til. Éað fór
á sömu leið, að hann lilýddi mér yfir og sagði mér
að byrja á nýrri lexiu, sem hann setti mér fyrir.
Þetta vo.ru nú lieldur en ekki vonbrigði fyrir inig,
því að ég hafði búist við, undir eins og ég væri bú-
inn með fyrstu lexíuna, þá mundi ég fá fri það sem
eftir væri dagsins. Ég sætli mig þó við vonbrigðin í
það sinn, en þegar ég hafði lokið annari lexíunni