Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1915, Qupperneq 104

198
Ritsjá.
[IÐUNN
asta gull, hefði höf. sjálfur ekki gert sitt til að svifta hana
veruleikablænum, þar sem hann segir manni, að hann
»hugsi sér«, að ferð Signýar yfir Gnúpaskarð hafi verið
svo og svo. Svona má maður ckki koma með sjálfan sig
eins og fjandann úr sauðarleggnuin inn í miðja sögu,
þegar maður þykist vera að lýsa veruleika, sem öðrum er
ætlað að trúa. Pað rænir mann allri trú á sögunni.
Loks er síðasta sagan »Utan og innan við sáluhliðið«.
Hún hefði líka getað orðið perla, hefði Guðm. þar ekki
verið með þessi vandræðaútbrot, að vera í miðjum hlíð-
um að segja frá öðrum söguefnum, til þess að fá samlík-
inguna á misjöfnum ævikjörum manna inn í söguna. Hann
átti að láta hjónin grafa og gráta barn sitt eins fallega og
þau gera, en lýsa hinu með fáeinum pennadráttum um
leið og hann rendi augunum yfir líkfýlgdina. Rað var nóg;
þá hefði þessi saga líka orðið perla.
En hví er ég svo aðfinninga-samur við G. Fr., úr því
mér finst hann komast svo nærri því, sem fullkomið yrði
talið? Einmitt af þvi, að ég ann honum ilestum fremur að
verða að miklu sagnaskáldi. Hann hefir alt i það, heil-
brigðar skoðanir, hreinar og sterkar tilfinningar og svo
síðast cn ekki sízt þetta fagra, þróttmikla mál, er enginn
ritar á við hann. Áður hefir stýll G. Fr. verið íburðar-
mikill og stökkfenginn, en nú er hann orðinn því sem
næst eins og liann á að vera, líkist lygnum, þungum
straumi, sem þó hefir á öllu tök, sorg og gleði, gremju og
lieift og — gamansemi! Fessar sögur G. Fr. ættu að verða
keyptar og lesnar mikið og þýddar á erl. mál. A. H. B
Hulda: Æskuáslir. Ég liefi af og til séð ljóðmæli hér og
hvar eftir Huldu, og ekki þótt neitt sérlega mikið til koma.
Nú kemur heil bók eftir hana: »Æskuástir«; það eru smá-
sögur, og allar um ást. Þetta er það fj'rsta, sem ég hefi séð
eftir hana í óbundnu máli. Og þessar smásögur eru allar
gullfallegar. Einna veigamest er »Sumar«, — saga um ást í
meinum, og þó svo sakleysis-hrcin á báðar liliðar. Eg óska
»IIuldu« til lieilla með þessa braut, sem hún hefir hér Iagt
út á. Par ætti hún að halda lengra. lig hygg hún eigi þar
heima, og geri mér miklar vonir um hana framvegis í
þeirri grein. J. Ól.