Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1931, Síða 72

66
Góðir grannar.
IÐUNN
Pví Jmrftu peir nú alt af að rjúka í hár saman, kvart-
a'öi Andrés. Lárus var strax á sama máli; ]>eir ættu ekki
að vera að Jæssu nöldri. Og svo tóku þeir sér einn
dragnagla upp á f>að.
— Svona skulum viö hafa það, sló Andrés föstu- Þú
flytur heim ti! pin vökvunina og gefur mér svo út í
kaffið á morgnana . . . og ég lifi og leik mér eins og
brúðgumi upp á hvern einasta dag. Getur pað veriö
betra?
— En brúöina held ég að pú ættir að reyna að seija.
Þú getur selt pína, bölvaður auminginn!
Kannske pú haldir, að ég vilji kaupa hana, gömlu
mertruntuna pína?
— Eða ég pína — ha?
Blessaður gerðu pað . . . hún væri rétt mátuleg
handa pér.
— Hvaða fjandans kerlingasvarri er í pér alt af!
Þú ert svarri sjálfur . . . en i petta skifti skal ég
nú sýna pér . . .
En að peir skyldu nú alt af purfa aö rjúka upp í
ofsa; paö fór pó fullvel um pá parna við fjalhöggiö.
Var pað ekki meiningin að vera góðir vinir? Aftur var
pað Andrés, sem stilti ti! friðar. Og svo fengu peir sér
strammara upp á pað.
Því sjáðu nú til, sagði Lárus — ef kerlingarnar
kæmu saman á eitt hehnili, pá myndu pær rífa hvor
aöra í sig upp til agna, og svo gætum við lifaö eins og
blóm í eggi.
En ekki vil ég fæða pær, svínin . . . pangað til að
pær eru búnar að eta sig í hel, sór Andrés.
Þá ekki ég . . . pú hefir pó betri efni á pví.
— Fæddu kerlinguna pína sjálfur, lagsi!
Já; ekki hefi ég hugsað mér að fæða pína.