Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Blaðsíða 68

354
Ungir rithöfundar.
iðunn
oinkenni proskaðs höfundar. Hún svarar eiginlega engu
um ])að, hvað hann vill eða hvað hann getur. Ekki
heldur j)ví, með hverjmn hætti liann yrkir, hvernig
hann skynjar og steypir lupp úr ])ví ljóð. Pað er óráðin
bók óráðins manns. Maöur er ekki aiveg viss um, að
honum endist skap og orka til að yrkja meira og betur
verða skáld. Petta sáui menn j)á.
En svo liða j)rjú ár. 1929 kemur út ný bók, Alftirnar
kvakaK og mikiu betri. P>á verður jrað sýnt, að Jóhannes
ætlar að |)oka sér innar á skáldabekk. Flest kvæðin í
jiessari bók erui falleg, ljóðræna og innileiki er einke.nni
höf. á alir,i bókinni, og lipurð eiinkenni kvæðanna. Nú er
engin ástæða til jress að efast um |)að lengur, að Jó-
hannes ætlar aö rífa sig upp í pað að kunna að yrkja.
Að eins er maður að bókarlokum í ofur'lítilli óvissu
um, hvort hann ætliar að fá svo þróttmikla rödd, að
hann geti orðið einsöngva,ri í Bragasial. Pað er dálítill,
og sums staðar helzti mikill, klökkvi í rödditnni, eins og
við hefir viljað brennia hjá íslenzkum skáldum (Davíð-
ska). En annars er j)etta í raun og veru ljóðabók um
ástir íslenzkrar sveitaæsku, vorhug hennar og gróanda.
Par eru að minsta kostf, átta faileg ástakvæði (Bifröst,
Sunnudagur, Jönsm-essiunótt, Lokkurinn (helzti klökt),
Langt í burt, Við lífsins tré (fellur í kvæðislok), Eg sá
J)ig, Jólin okkar). Pað eru þessi kvæði, sem gefa bók-
inni allan svip. Pau. eru ekki væmin, og það er á þeim
látlaus veruleika- og trúnaðar-biiær. Af smíöalýtum er
helzt aö nefna þa,ð, að höf. er ekki sýnt um að j)jappa
efninu saman, er ekki nógu harður við sjálfan sig —
yrkir ekki með samanbitnum tönnum, -edns og vera
ber. Sum kvæðin eru of löng.
Æskuástir og íslenzk náttúra eru viðfangsefni Jóhann-
esar í jressiari bók. Og nú veltur á j)ví, bvort hanm ork-