Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1932, Síða 69

IÐUNN
Ungir rithöíundar.
355
ar að túlka þetta betur, dýpka pessi viðfangsefni í
framtiðinni, eða hvort han,n leggur á nýja leið sem
skáld. Bókin svarar fáu um það. En þó er eitt kvæði í
henni, sem bendir í áttina, veigamesta kvæði bókarinnar
og ef til vi.ll bezta kvæði höfuindar tii þessa dags: „Ef
.seryóf ég pér alt.“ Við lestuir 'þessa kvæðis verður maður
þess áskynja, að höf. hefir hvorki sagt lesandanum eða
hinurn ósýniLega sáiufélaga, sem manni finst að staudi
við hlið honum í flestum kvæðunum, allan hug sinn.
fnn í vordraum æskunnar leggur niðinn af örlögum
mannanna, sárum og myrkuim, og magnaðar og ægi*
legar spurningar steðja að huganum. Það gustar um
andann,
„Því sorgin að austan og sunnan og vestan
í sál inína leitar inn.“
Sagan rjs upp í grimmum veruleikamyndum, og saim
tíði.n brunar nær og nær augunum, unz mein hennax'
blasa við í áimáttlegri nekt.
„Ég finn nálykt af allslausum olnbogabörnum,
senr örmagnast nakin og gleymd.
Ég sé úrhrakið vilta í hyldýpið hrekjast.
Quð hjálpi þér, mannlega eymd!“
Lífsbaráttan, stéttabaráttan skýrist, og hann grunar inn
í stórkostlega framtíð, — sigur öreiganna, úrslitasigur
og næsta takmaTk hin/nar sögulegu þróunar.
„Á fætinum skakka og hendinni hnýttu
mun harðýðgin hrjóta sitt stái.“
Skáldið getur ekki sofið, — það gustar of fast um sál-
ina. Hann er að vakna upp til liinnar æfilöngu andvöku
liins hugsanda ma,nns, til hins æfilanga cinstæðings-
skapar þess, er gerást þjónn og vijiur hinna undirokuðu
i þessum hildarleik. Hann getur ekki einu sinni sagt