Kirkjuritið - 01.01.1936, Qupperneq 14

8
Þorgeir Jónsson:
Kirkjuritið.
islnigtak Gyðinga, er nýtt samfélag mannanna, sein ekki
cr unnið eða stofnsett með vopnum, og þessvegna lield-
ur ekki liervaldi, en á að berast uppi og áfrain af
lifandi guðstrú, siðgæðisfullkomnun og réttlæti. Hann
skorar á þjóðina að leita guðsríkis á þessum leiðum.
Hann leggur mönnum á lijarta, að láta það altaf sitja i
fvrirrúmi, að efla og fegra sitt sálusamfélag við gæzku-
ríkan alföður, en vera þess jafnframt minnuga, að þeir
séu hræður og að þeir geri hver öðrum það, sem þeir
vilji að þeim sjálfum sé gjört. í þessu ljósi skilnings og
skoðunar á að gjalda keisaranum það sem keisarans
er og Guði það sem Guðs er. Það á að gera það með
þeim hætti, að hin timanlegu sambönd mannanna og
stjórnmálastarfsemi þeirra göfgist og fegrist fvrir áhrifa-
krafl liins andlega og eilífa, og verði fyrir þá skuld
talandi vottur og þjónn tignar jiess og' máttar. A þess-
um leiðum standa þær stoðir, sem hera eiga uppi sam-
félag mannanna i kristilegum anda.
En i nútíðinni herst til vor i ræðum og ritum þjóð-
málaandi, sem er lítt samræmanlegur þessum kenning-
um meistarans frá Nazaret. Þjóðmálaástandið er svo illa
farið, að undrum sætir. Staðreyndirnar í þessu tilliti eru
svo ömurlegar, að manni verður stundum að spyrja
sjálfan sig, hvort það sé virkilega satt, sem einn merkur
rithöfundur lætur eina sögupersónu sína segja við aðra,
sem var bundin á bálköst til að brennast: „Sofnaðu nú
með þá sannfæringu, að í heiminum verði réttlætið og
saklevsið að lúta í lægra haldi, en vonzkuverk og lestir að
sigra“. Manni ógnar þessi yfirlýsing. í huga sínum og
hjarta rís maður upp gegn heiini, maður leitar að því
hezta, sem maður á, til að hrinda henni og afsanna
hana. En samt getur maður ekki lokað augunum eða
eyrunmn fyrir því, sem er að gerast, og ölliím þeim
mikla dapurleik, sem er því samfara. Stjórnmálin eru
þar ógnþrunginn orsakavaldur.
Örbirgðin og atvinnuleysið, sem nú heimsækir svo