Kirkjuritið - 01.01.1936, Page 49

Kirkjuritið.
Hinzta íorin.
Jii
Ur er boðuð í hans nafni, einmitt sú, að lífið sígrár dauðann,
og að þetta vort jarðneska líf, hvort seni langt er eða skaml,
er aðeins undirbúningur undir vist á æðra laridi? Eg þekki
ekkert fegurra fyrirheit, ekkert, hvorki utan trúarbragða rié
innan, sem gefur lífi einstak’lingsins og lilveru slíkt ljós sém
páskaboðskapurinn flytur, þetta: Að eftir dauðann er búin upp-
i'isa til hins eilifa lífs.
Við dauða Krists varð myrkur um alt landið, en með upp-
•'isu hans upp rann það ljós, sem lýs't hefir nú i meir en nítján
aldir, og lýsa mun á meðan heimur stendur. Við andlát vinar
eða ættingja á heimili okkar, finsl okkur ef til vitl sem ský
úragi fyrir sólu, og skugga beri á umhverfið, En skýið hverfur
°g sól skín á ný, er við minnumst þess, hvert fyrirheit vinurinn
atti, áðnr en liann flutti héðan og nú er hans sigurhátíð upp runuin,
,,Sigurhátíð sæt og blið“. Það er upphaf eins hins fegursta
sahns, sem lil er á islenzkri tungu, upprisusálnis — sungins
með lagi, sem vel mætti vera útfararlag. Það er þrungið sigur-
riljónium, samhljóma tónum þeim, er ég í anda heyri hverjum
beini trúuðum manni fagnað með, sem flytur yfir á lifenda
'andið. En við, sem eftir stöndum og bíðum, sumir með eftir-
Vænting, aðrir kvíðandi komu dauðans, við syngjum aðeins
sorgarsöngva, með harmagráti.
bg áfelli engan fyrir að fella saknaðartár á skilnaðarstund,
begar bezta vininum er fylgt burt af heimilinu. Slíkt er mann-
egl og eðlilegt. Eg hefi ekkert á móti því, að kirkjuklukkan
ringi styrijandi útfararslög, og loftöldur þær, sem bera tíbrá
°g norðurljós, beri einnig málmhljóðið út i geiminn, eins og
ekkahljóð.
öátum prestinn mæla þau orð, sem honum eða aðstandend-
11111 hins framliðna finsl bezt við eiga, og látum kórið syngja
Utl tí®a tvö venjuleg útfararlög, sem fá instu strengi harmþrung-
!’ll,a hjai'tna til að titra. En aðeins eitt eða tvö lög, ekki meira.
(ja sein sungið er verður líka að fylgja þeim liorfna út yfir
hv"1 °S <*au®a’ °g annaðhvort sjálfur sálmurinn, eða lagið, helzt
11 veggja, verður Iíka að minna syrgjandi ástvini á, að á hinu
úaita landi lifsins, þar sem endurfunda er að vænta, rikir ekki
harnnir.
^tua má, að morgum,
: æfða ei«- ed ég sé
sttífmi, sem kristin
Uað er ekki að
ira
sem þetta lesa, finnisl álit mitt fjar-
ekki betur eri það fylgi nákvæmlega þeirri
trú boðar.
brjóta gamla venju, en það væri að breyta
•, ,...Haniat*j venju, ef sungið væri eitl lag .með sigui'hreimi við
utfor hvc
verja.