Kirkjuritið - 01.11.1936, Qupperneq 6

356
Ásmundur Guðmundsson:
Kirkjuritið.
um atburðum. Hefir þeim þegar orðið nokkuð ágengt,
og skal nú segja frá pislarvætti postulanna i ljósi þess.
II.
Hinn 19. júli árið 64 gaus upp eldur í vörubúðum um-
bverfis Cirkus maximus í Róm. Vörubirgðirnar voru
miklar og eldfimar og hvassviðri á, svo að bálið læstisl
þar skjótt eftir dalnum og stefndi i átlina til Forum og
Capitoliumhæðar. Magnaðist það svo, að ekki varð við
ráðið, enda voru borgarstrætin bugðótt og mjó og húsin
sumstaðar bygð yfir þau. Jafnhliða breiddist sá orðróm-
ur út, að logalungur hefðu sést blakta í senn á ýmsum
stöðum og menn verið þar við og' æst eldana og kvaðst
gjöra það samkvæmt æðri skipun. Fimm daga æddi eld-
urinn og tókst loks að stöðva hann með því að brjóta
niður slórbýsi við Eísquilinhæð. Voru þá þrjú hverfi
Rómaborgar gjörfallin, sjö lágu að mestu leyti í rústum,
en fjögur aðeins stóðu eftir. Ógurleg æsing fór að gagn-
taka borgarbúa. Sögur bárust um það mann frá manni,
að Neró keisari væri valdur að brunanum, hann bafði
sésl með börpu i höndum og kveðið um eyðing Tróju-
borgar. Hatursbylgja var rétt að skella á bonum í fyrsta
sinni á æfi hans. Nú voru góð ráð dýr. Með djöfullegri
lævísi lókst bonum að skjóta sér undan. Hann vissi það,
að lýðurinn heimtaði hefnd, og líf hans lá við, að hann
fengi beint þeim lieiftarhug að öðrum. Hann valdi til
þess kristna menn og leitaði sannana á hendur þeim
fyrir því, að þeir hefðu kveikt í Róm. Þeir áttu enga vini
í borginni. Rómverjar töldu þá alment til Gyðinga, sem
þeir hötuðu, og' Gyðingar höfðu fyrirlitningu og viðbjóð
á þeim. Allri skuldinni var skelt á þá. Tacitus sagnarit-
ari fer um það þessum orðum: „Fyrst voru allir þeir
handteknir, sem játuðu, því næst varð samkvæmt vitnis-
burði þeirra óteljandi grúi sannur að sök, ekki svo mjög
um íkveikju í borginni, heldur um hatur til mann-
kynsins“.