Kirkjuritið - 01.06.1938, Blaðsíða 3

Kirkjuritið.
KVEÐJA TIL
FULLNAÐARPRÓFSBARNA.
Kæru ungu vinir mínir! Það er til lítið æfintýri um
þrjú lítil fiðrildi, gult og rautt og' hvítt. Þau léku sér úti
í sólskininu og voru innilega glöð og þakklát. Lífið var
dásamlegt, ekkert skygði á gleðina, fremur en hjá sak-
lausum börnum, sem njóta bernskunnar i unaði lífs og
leikja. Og þau elskuðu livert annað og nutu ástúðar
hvers annars hinn sólríka sumardag. En hrátt syrti í
lofti og óveður skall á. Þau voru öll í hættu stödd og þau
urðu að hjarga lífinu. Þá fer oftast svo, að hver reynir
fyrst og fremst að hjarga sér, án tillits til annara. En
litlu fiðrildin höguðu sér ekki þannig. Þau flugu til
blómanna og' háðu um vernd gegn þeim voða, sem ógn-
aði þeim öllum. Þau sögðu ekki hvert um sig: Hjálpaðu
mér, veittu mér skjól, — nei, þau báðu öll einum rómi.
Hjálpið oklmr, lofið okkur öllum að öðlast skjól og
vernd. En þá svaraði fyrsta blómið : Ég skal taka á móti
þeim, sem bera minn lit, en ekki öðrum. Og er þau heyrðu
það, að eittlivert þeirra ætti áfram að húa við háskann,
þá neituðu þau einum rómi verndinni fvrir sum. Yið er-
um öll tengd órjúfandi tengslum og getum ekki skilið.
bað skal eitt yfir okkur öll ganga, og þannig hélt hinn
litli systkinahópur áfram að svara þeim, sem buðu einu
og einu vernd, en neitaði hinum. Og þau héldu fast sam-
an í hættunni og voru þess albúin að fórna lífinu hvert
íyrir annað, ef svo vildi verkast. Með þeirri kærleiks-
°g fórnarlund biðu þau þess, sem verða vildi. Og sjá.
Hinn mikli alheimsmáttur yls og kærleika lét sól sína
skína yfir litu systkinin á ný, þurkaði tár þeirra og