Kirkjuritið - 01.06.1938, Blaðsíða 18

Júní.
232 Sveinn Víkingur:
En trúin á aðra menn, ekki síður en trúin á eigin mátt
og megin, getur orðið viðsjárverð, ef skynsamlegs liófs
er ekki gætt. Oftrú á aðra menn getur leitt margan í
gönur og valdið sárum vonbrigðum, vegna þess að ýmsir
menn eru svo ófullkomnir og' gallaðir, að þeir verðskulda
eigi fullkomið traust. Þeir misnota traustið eða bregðasl
því, jafnvel þegar mest reynir á. En engu að síður, er
trúin á mennina oss nauðsynleg í skynsamlegu hófi. Og
alger vöntun á slíkri trú er beinlinis veiklun, sálarleg
veiklun, á sama hátt og trúleysi manna á sjálfa sig er
veiklun, sem gerir menn að lítt sjálfbjarga vesalingum.
Þá kem ég að þriðja og víðtækasta stigi trúarinnar,
trúnni á æðri verur, trúnni á Guð. Enda þótt trúin á mátt
sinn og megin og trúin á mennina sé oss öllum harla
mikilsverð iijálp, þá er slíkri trú ávalt þröngur staklair
skorinn og benni oft liarla ömurleg takmörk sett. Þess-
vegna liafa menn heldur aldrei getað látið sér nægja
slíka trú eingöngu, að minsta kosti ekki til lengdar. Þeir
liafa stefnt hærra. Þeir hafa trúað á tilgang' og' takmark
í tilverunni og mannlífinu. Þeir haf trúað á æðri mátt
en þann, sem bjó í þeim sjálfum. Þeir hafa trúað á eilífð-
ina og Guð. Og þá er að spyrja: Er slík trú hégómi? Er
hún vitleysa eða veiklun, sem á að vinna gegn og upp-
ræta? Eða er bún það dýra lmoss, sem oss öllum ber að
efla og hlúa að? En nú kynni eillhverl yðar að vilja
koma fram með óþæg'ilega athugasemd og seg'ja við mig
eitthvað á þessa leið: Heyrðu, prestur góður! Viltu ekki
byrja á því að sanna, að til sé algóður Guð og þá skal
ég trúa á liann, en ef þú getur ekki sannað þetta, er þá
ekki guðstrú þín í raun og veru hégómi? Þessu svara ég
með nýrri spurningu, og alveg samskonar tilmælum i
þinn garð: Sanna þú mér, að sá maður sem þú trúir og
treystir bezt, muni aldrei bregðast hvorki mér eða þér,
og' þá skal ég trúa honum, en ef þú getur ekki sannað
mér þetta, er þá ekki trú þín á þinn bezta vin einber