Kirkjuritið - 01.06.1938, Blaðsíða 8

VAGLASKÓGUR.
Um vordag er Vaglaskógur
vænlegt og fagurt skjól,
er hvolfþök laufanna lýsir
hin ljósliára morgunsói;
hún læðist með ilmandi lampa
um lauftrjánna súlnagöng,
liún lýkur upp ástanna lundum,
og loflið er heitt af söng.
En svo þegar sumri liallar,
þá sígur á rökkrið hljótt,
og Kolbrún himnanna kenurr,
hin kyrláta, dökka nótt;
hún hvíslar í hverjum runni
og kyssir án þess að sjást;
hún fer um og lokar, lokar,
í leyndum er hennar ást.
A haustin er hljótt um þig, skógur
og himinn þinn orðinn grár,
þá hlustarðu á laufin þín hrynja:
Heimsins döprustu tár.
Þá málarðu í mörgum litum,
þótt myrkrin sé orðin löng.
Þá ritarðu á blöð þin með hlóði
hergmál af horfnum söng.