Kirkjuritið - 01.06.1938, Blaðsíða 14

228
Sveinn Vikingur:
Júni.
oft og iðulega að. Þeim, sem vér elskum, treystum vér
einnig, trúum á þá að meira eða minna leyti. En kjarni
allrar trúar er Iraustið, og það traust er venjulega ofið
og styrkt af ást vorri og lotningu fyrir því, sem vér trú-
um á.
Ég hygg' nú, að um það munið þér öll geta orðið
sammála, að ástin, kærleikurinn sé svo áhrifa- og
afdrifaríkur þáttur í lifi voru og breytni, að ef haf-
in yrði nú öflug herferð gegn honum og hann upp-
rættur úr mannshjartanu, þá myndi nú lífið gerast harla
dapurlegt og snautt. Og' ég hýst satt að segja elcki við, að
mörg yðar mundu vilja taka þátt í slíkri herferð á móti
kærleikanum. Hilt mun sönnu nær, að mörg vðar
mundu vilja taka undir með skáldinu sem segir:
An kærleiks sólin sjálf er köld
og sérhver hlómgrund föl
og himinn líkt og líkhústjöld
og lífið — eintóm kvöl.
Svo mikið finst oss til-um gildi kærleikans. Svo mikill
yrði tómleikinn og kuldinn, ef vér yrðum honum sviftir.
En hvernig er þá með trúna, þessa systurtilfinningu
kærleikans? Er hún oss síður nauðsynleg? Getum vér
upprætt hana, slitið hana með rótum úr hjarla voru án
þess að hiða við það skaða og tjón? Og ég hið yður að
muna, að ég tala liér um trúarhæfileikann sjálfan, en
ekki trúarkenningarnar. Og nú ætla ég að koma hér
fram með fullyrðingu, sem yður kann að furða á
í bili, og finnast vera fjarstæða og öfgar, en ég vona
nú samt að geta síðar fært að henni fullnægjandi
rök. En fullyrðingin er þessi: Það getur bókstaflega
enginn maður starfað neitt, ekki framkvæmt neitt vit-
andi vits nokkurn skapaðan hlut, án trúar. Svo sterkur
þáttur, svo máttugt afl er trúin i lífi vor allra, ef að er
góð. Sumir yðar kunna að hrosa ofurlítið góðlátlega að
svona fullyrðingu, sem þér enn ieggið engan trúnað á.