Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 13

Kirkjuritið.
Þakkir og kveðjur.
7
upp í þennan síðasta árs-áfanga æfileiðar vorrar, þá er
heildarútkoman, þrátt fyrir alla vora ófullkomleika, ekki
lakari en svo, að vér nú á kvöldi ársins, getum sagt með
fullum sanni: „Sjá, drottinn hefir minst miskunnar sinn-
ar og trúfesti. Guð er góður og miskunnar sig yfir öll sín
verk.“ Þrátt fyrir alt, sem enn kann að þykja ábótavant
bæði í þjóðlífi voru og einstaklingslífi, er fylsta ástæða
fyrir oss, einnig með tilliti til liins útliðanda árs, til að
minnast hinnar postullegu áminningar: „Þakkið jafnan
(Juði, föðurnum, fvrir alla hluti í nafni drottins vors Jesú
Krists.“
Ekki livað sízt mætli mér finnast þessi orð löluð til
mín persónulega nú á þessu kveldi ársins, er ég i síðasta
sinni ávarpa yður frá þessu stað sem biskup fslands. Svo
margar eru þær raddir, sem óma mér i sálu frá umliðnum
starfsárum mínum, 44]A ári, sem ég hefi ált embættum
að gegna i þessum bæ, þar sem ég auk þess liefi átt heim-
ilisfang öll þau rúmlega 70 ár, sem liðin eru síðan ég sem
2ja ára barn fluttist hingað. Vænti ég þess, að mönnum
finnist það ekki ótilhlýðilegt eða óviðeigandi, að ég á þess-
um tímamótum æfi minnar flytji hér nokkur kveðjuorð að
skilnaði og j)á einmitt í þessu guðsliúsi, sem mér er kærasl
allra guðshúsa i veröldinni, er ég nú læt af biskupsstörfum
til þess hér eftir að njóta livíldar frá öllu embættisannriki
þann tíma, sem drottinn ætlar mér ólifaðan.
Angurblíðulaust getur engiun séð fortjaldið falla fyrir
unaðsríku æfistarfi og j)á um leið séð síðasla áfanga
æfileiðar sinnar hef jast, áfangann, sem endar í gröfinni.
Ég hverf þá ekki heldur angurblíðulaust frá þessum höí'-
uðkafla æfi minnar, sem nú er að endalokum kominn. Og
ég hefi því meiri ástæðu lil að gera það með' angurblíðu
i hjarta, sem ég mun flestum öðrum fremur geta sagt, er ég
lit yfir æfiferil minn: „Mér féllu að erfðahlul indælir stað-
ir“ (Dav. sálm. 16,6).Hvort heldur ég hugsa lil þess, hversu
ég, fyrir Guðs náð, hefi alla æfi mína fengið að sitja