Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 10

4
Jón Helgason:
Janúar.
ir, heldur lét sól náðar sinnar renna nýja upp yfir oss með
hverjum nýjum degi alla ársins daga, — hvílíkt tilefni er
oss með þvi gel'ið til að lofa og vegsama drottin og þakka
honum á þessari kvöldstund ársins!
En til þessa er því meiri ástæða sem oss herst önnur
rödd frá vegum hins útlíðanda árs, sem ekki er síður al-
vöruþrungin en hin, er hún flytur oss boðskap sinn, en
liann er þessi: „All hold er gras og allur yndisleikur þess
sem hlóm vallarins. Grasið visnar, blómin fölna, ])egar
drottinn andar á þau.“
Þegar vér nú á kveldi ársins lítum aftur fyrir oss til
gömlu gatnanna, sem vér fórum á liðnum dögum ársins,
þá fær oss ekki dulizt, að fylking samferðamannanna er
nú að kveldi ársins þunnskipaðri en hún var, er vér lögðum
á ársins morgni upp í hinn nýja áfanga. Hér er margra að
minnast, sem á þessu ári hafa hnígið í faðm dauðans. Og
i þeirra tölu eru ekki aðeins menn, sem segja mætti um,
að væru húnir að lifa, menn komnir að fótum fram, held-
ur einnig menn á hezta aldri — á blómaskeiði lífsins og
á æskuskeiði — menn og konur, sem fullyrða má um,
að þjóðfélagi voru sé veruleg eftirsjón að. Að vísu getum
vér sagt, að viðbættu: „sem betur fer,“ að dauðinn fari
ekki i manngreinarálit fremur en hann, sem er bæði
herra lífs og dauða. En alt að einu er þyngsta alvara jafn-
an í för með honum, harmur, sársauki og söknuður. Dauð-
inn verður oss jafnan einn hinn ógeðfeldasti gestur, sem
her að dyrum lijá oss, og það engu að síður þótt vér í trú
Guðs sonar vitum, að það er drottinn, algóður og alvís,
sem faslákveður tölu vorra æfidaga.Þjóð vor og bæjarfélag
vort hefir á þessu útlíðanda ári áll mörgum sinna mætustu
sona og dætra á bak að sjá, sem skipuðu með heiðri sæti
sitt í þjóð- og hæjarfélagi voru. Ekki sízt hér í marg-
menninu er nú fjöldi heimila í þungum sárum saknaðar
og sorgar, sem minna daglega á orðin: „Fögnuður hjarta
vors er þrotinn, gleðidans vor snúinn í sorg“ (Harmlj.