Kirkjuritið - 01.01.1939, Qupperneq 20

11
Sálmur.
Janúar.
Ó, lieill vor og hnoss!
Að dauðinn, hinn geigvæni’, ei grandað fær oss,
en sérhvað, sem bliknar, skal hlómgast á ný,
alt bugað fá lífsmátt við sólroðin ský
og vermast af kærleika, vexti þar ná,
sem vorblómin smá!
Ó, lifenda láð!
Þar lífið ei framar er límanum háð.
Þar hljóðnar ei söngur, þar hníga ei blóm.
Þar hamingjan reynist ei tál eða hjóm.
Þar kostar ei mæðu né margháttuð sár
liið mjallhvíta hár.
Ó, dásemda trú!
Þú heimana tengir með heilagri hrú.
Þótt straumar þér ógni og íshrannaskrið,
þau átök ei saka, þótt titrirðu við.
Greið mannkyni för yfr’ í máttarins lönd
frá mvrkranna strönd!
Ó, vonhjarta þrá!
Þú vigð erl í skírninni, dýrðleg og há.
Ljá fjaðurham andans til flugs yfir höf
til ferða um heim bak við dauða og gröf,
jiars sólstöfuð Ijómar við sjóndeildarrönd,
þú sælunnar strönd!
ó, kærleikans lind!
Þú kraftanna uppspretta, máttarins lind.
Með frelsarans orðum á guðsborð ])ú ber
þann blessunarkaleik, sem dýrastur er!
Veit öllum oss svölun, ver athvarf og hlíf,
vort eilifa líf!
Vald. V. Snævarr
þýddi.