Kirkjuritið - 01.01.1939, Qupperneq 30

24
Ásmundur Guðmundsson:
Januar.
Frá kristindóminum hafa þúsundirnar kynslóð af kyn-
slóð þegið huggun og styrk, ljós og líf, ný áhugamál, nýj-
ar vonir og bróðurhug til að hera hver annars ljyrðar.
Hjálparstörfin og líknarstörfin, sem unnin eru í voru
landi enn í dag, eru kristindóminum að þakka, áhrifum
lians á hugsunarhátt kynslóðanna, hvort sem nútímakyn-
slóðinni er það fyllilega ljóst eða ekki. Hann hefir varið
])jóðarsálina helkulda og hungurmorði, hann hefir látið
lirjóstrin og hölknin gróa.
VII.
Af þessu öllu getum vér íslendingar dregið mikinn lær-
dóm fyrir ókomnu árin.
Mér var nýlega sögð saga um einn af látnum stjórn-
málaleiðtogum vorum. Hann kom þar að, sem flokkur
manna álti tal saman. Þeir ræddu um kristindóminn, og
sumir af litlum skilningi, og létu kaldyrði hrjóta af vörum
i hans garð. Þá sagði stjórnmálamaðurinn eitthvað á
þessa leið: „Talið þið ekki illa um kristindóminn, piltar
mínir, því að hvaða atlivarf munuð þið eiga annað en
hann, þegar sorgir og raunir ber ykkur að höndum“.
Við þessi orð urðu mennirnir hljóðir og hugsandi, þeir
festu þau sér í minni og hafa nú reynt, a. m. k. nokkurir,
spekina, sem í þeim fólst.
Sama gildir um þjóðina. Hún má ekki veitast að krist-
indóminum með hrópi og heimsku, heldur verður að læra
að meta reynslu fyrri kynslóða og skilja, að liann mun
henni hezta vörn og vígi — eina vörn og vígi nú er
hún er í nauðum stödd. Ef vér höldum lengra áfram
í heiðni, þá getum vér hráðum sagt:
„Svart es mér fyr sjónum,
séka ganga“,
þá glötum vér sjálfum oss á refilstigum. En sem kristin
þjóð munum vér yfirstíga alla erfiðleika og verða ósigr-
andi. Þótt brautin verði hrött og grýlt og liggi í köflum