Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 44

Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 44
38 Benjahun Kristjánsson: Janúar. kröfur til lífsins hafa stórkostlega breyzt, færst í aukana nieð vaxandi athafnaþreki, og ekki verðnr um það deilt, að átakið liefir verið stórkostlegt. Framfaradraumarnir, sem við frelsið voru tengdir, liafa ræzl á skömmum tíma, jafnvel iangl fram úr því, sem nokkurn óraði fvrir. Þó að mörgu sé ennþá áhótavant vor á meðal, þó að skuldir og örðugleikar kreppi að oss á allar lundir, þá höfum vér þó þegar uppskorið ávexti frelsisins. Menningar og al- vinnuskilyrðin eru ótvírætt stórum meiri nú í landinu en þau voru fvrir tuttugu árum. Fyrir þetta ber oss að þakka í dag fjölda mörgum ágætum mönnum, en þó eink- um brautryðjendunum, þeim sem vonuðii og trúðu með- an enn var nótl og hvergi roðaði fyrir degi. ()g þá kem ég aftur að því, sem ég eirikum vildi draga athyglina að: Þessi sigur frelsisins, hann er fyrst og' fremst kominn að innan! Hann er getinn af andanum, borinn og harnfæddnr í sálinni. Frelsið, það er fvrst og fremst hug- arástand, það er inni í oss sjálfum. Ef vér afneitum því þar, og ef vér týndum trúnni á það, þá munum vér glata því einnig liið vtra. En ef vér trúum á það, ef vér eiskum það í hugum vorum, og þráum það samtaka með brennandi álniga, ])á mun oss hlotnast ])að. Þetta sannar saga þjóðar vorrar. Frelsisþráin var rík með kyni voru í öndverðu. Fremur en að lúta einvald- anum, yfirgáfu ættfeður vorir höfuðból sín og erfðafestu í Noregi og fóru út liingað til ókunnugs lands. Upp af þessu lnigarfari spratt ein hin gagnmerkilegasta þjóð- menning miðaldanna. Hvað varð svo til að glata frelsinu? Einungis það, að menn hættu að þrá það og trúa á það. Einungis það, að ofsi skapsmunanna, valdagræðgi og eig- ingirnd liöfðingjanna óx yfir öll takmörk, svo að frelsið glataðist. Menn þráðu eigi framar að vera frjáls þjóð, þar sem hverjum einstaklingi var trygð lilutdeild í frelsinu. Menn létu fylkja sér í flokka, bóa sér í hjarðir, af valda- gráðugum og síngjörnum foringjum, er sín á milli bárust á banaspjótum. Og þegar ekki voru önnur ráð fyrir hendi,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.