Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 18

340
Ásmundur Guðmundsson:
Nóv.—Des.
og vekur hjá þeim með himneskum hætti þrá eftir æðri
veröld og lieilagleik. En myrkrið kemur og þeir halda
heim. Þeir svifta af sér leiðsluhulunni og oft fer svo, að
þetta verður eini ljóminn frá guðdóminum, sem þeir sjá
hregða upp fyrir sér. Fáein andvörp verða öll tilraun
þeirra til að finna allsvaldanda Guð. En þráin eftir kær-
leikanum og guðdóminum blundar aðeins. Þegar fegurð
ástarinnar og heilagleikans birtist, þá vaknar hún, og
mennirnir laðast að þeim, sem boðar hana af insta
grunni hjartans. Og svo er um Frans. Hann er heill og
brennandi í anda. Hann kveikir eld i sálum margra
manna, sem verður þeim Ieiðarljós. Voldug trúarhreyf-
ing rís þar, sem hann fer.
Enn meira er þó vert um kærleiksverk hans en kenn-
ingu. Um þau er fjöldi frásagna, um kærleiksverk bæði
við menn og málleysingja. Á sumar þeirra liafa menn
verið tregir til að leggja trúnað, en undraviðburðir vorra
tíma og vísindi valda því, að nú er siður efast um sann-
leiksgildi þeirra. Það var einkenni á kærleika Frans,
að því meir sem einhver þjáðist, því lieitar virtist hann
elska liann. T. d. liélt hann órofatrygð við holdsveika
menn. í sjúkrahælinu skamt frá Assísí var einn svo
grimmur í skajji, að hann vildi enga hjálp þiggja af
lærisveinum Frans, heldur tók blessunarorðum þeirra
með guðlasti og formælingum, svo að þeir gátu ekki
annað en skilið við hann. Þá kemur Frans sjálfur til og'
segir: „Guð gefi þér frið, kæri bróðir minn“, „Hvaða
frið,“ spyr hinn, „get ég fengið hjá Guði, hann hefir
svift mig friði og öllum gæðum og selt líkama minn á
vald rotnun og andstygð.“ En Frans segir: „Vertu þolin-
móður, því að með þjáningum líkamans vill Guð vinna
að frelsi sálar þinnar.“ „Hvernig á ég að vera þolinmóð-
ur,“ svarar hinn, „þegar ég líð svo mikið og bræðurnir,
sem þú sendir mér, hjúkra mér illa.“ Þá dregur Frans
liann að sér til þess að hiðja fyrir honuni, og segir: „Son-
ur minn, úr því að þú ert ekki ánægður með aðra, þá