Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 34

356
Kristleifur Þorsteinsson:
Nóv.—Des.
stunda lestaferð þaðan að Reykholti. Þar bjó lengi mað-
ur, Halldór að nafni, vandaður og vel metinn. Hann var
sjónlaus með öllu mörg síðustu æfiárin, en þó kom það
naumast fyrir, að hann skipaði ekki sæti sitt í kirkjunni
á messudögum. Stjúpsonur hans, sem Ólafur hét, var
honum svo ástúðlegur förunautur, að liann slepti eklci
hendi sinni af þessum sjónlausa manni. Reið hann með
honum báðar leiðir, leiddi hann i kirkju, þar sem þeir
sátu hlið við hlið þar til messu var lokið. Höfðu þeir
víst aldrei nema þetta eina erindi að hlýða á messuna,
og liafa þær víst oft fært hinum hlinda manni birtu á
löngum og dimmum dögum. Þá var á söniu árum aldr-
aður maður á Hömrum í Reykholtsdal, Sigurður að
nafni Bjarnason, söngmaður, kirkju og klerkavinur.
Hann varð hrumur af gigt og sjónlaus með öllu. Að síð-
ustu gat liann ekki setið á liesti nema í söðli; og þannig
lét hann reiða sig til kirkju, meðan þess var kostur.
Mörg dæmi þessum lík mætti segja bæði af körlum og
konum, sem lögðu næstum lífið í sölurnar til þess að
vitja kirkju sinnar. Fólkið þurfti þá ekki að óttast, að
það færi erindisleysu, þvi að messa var ætíð vís, svo
framarlega sem prestar voru óhindraðir, nema þegar
um aftakaveður var að ræða. Þó má geta þess, að urn
réttir og baustlestir beindust hugir manna að þeim störf-
um, sem þá urðu ekki umflúin. Voru það sunnudag-
arnir i 22. og 23. viku sumars, sem leitir og ferðalög
stóðu yfir.
Á þessum árum fylgdu Reykholtsprestar sörnu venju
í Stórási í þvi að byrja messu á hádegi. Vissu allir, hver
háski kirkjurækninni var húin, ef út af því væri brugðið.
Það var lika talin heilög skylda allra kirkju bænda að
vera heima á messudögum ásamt fólki sínu. Var þeim
ámælt, sem brutu þá reglu. Ég man eftir því, að sum-
arið 1879 flaug sú fregn viða, að ungur bóndi á kirkju-
stað í Húnavatnssýslu hefði bvergi sést, er prestur og
kirkjufólk var komið á staðinn. Þetta var um hásláttinn.